අහඹු ලෙස දිග හැරුණු ප්‍රථම ප්‍රේමය(අවසාන කොටස)

පලවෙනි කොටස මෙතැනින් කියවන්න

තේජාන්ගෙ කට හඬ මාව මොහොතක් ගොළු කලේය. පිරිමින් සමඟ කරට කර සිටිමින් රැකියාව කලද ඔවුන් ඉදිරියේදී මගේ හදවත සැලුනේ නැති මුත් මේ පිරිමියාගේ කට හඬ ඉදිරියේදී මම ගොළුවී උන්නෙමි.

" හෙලෝ...මොකද කතා නැත්තේ ?....රවී මා ගැන කියන්න ඇති නේද ?..."

" ඔව්....කියලා තියෙනවා..."

මම අමාරුවෙන් වචන එක්කාසු කලෙමි.තිගැස්සමක් සමඟම මොකද්දෝ නුහුරු හැඟීමකින් සිත වෙලා ඇති ලෙසකි.

" ළිහිණිත් එක්ක ටිකක් කතා කරන්න හිතුනා. ඔයා ගැන විස්තර නම් අර දෙන්නගෙන් දැනගත්තා. ඒත් මම කැමතියි ඔයාගෙන්ම තව දුරටත් විස්තර දැනගන්න...මොකද අඳුන ගන්න ඕනෙ අපි දෙන්නනෙ...නේද ?..."

ඔහු කියන්නේ සැබෑවකි. අපි හඳුනාගත යුතුයි...ඉතින් අපි කතා බහ කලෙමු. වයස අවුරුදු 28ක් වූ තේජාන් මගේම වෘත්තියේ නියැලෙන්නෙකි. තමගේ මව හා පියා සමඟ අවුරුදු දහයක පමණ කාලයක සිට එරට වෙසෙන බවත්... තවත් බොහෝ තොරතුරුත් ඔහු මා ඉදිරියේ දිග හැරියේය. එයින් ඇරඹුන අපේ කතා බහ දිගින් දිගටම ටිකින් ටික දික් විය. දිනපතාම දුරකථන ඇමතුමක් දෙන්නට තේජාන් අමතක නොකරයි. " ආදරය " ගැන හැර අන් සියළු දේ ගැන අපි කතා බහ කලෙමු. මට දැනුනේ ඔහු මගේ ලෙංගතුම මිතුරෙකු ලෙසිණි. අප අතර ගොඩ නැගී තිබුනේ සැබවින්ම මිතුදමකි...

"ලිහිණි..."

"හ්ම්ම්ම්..."

" මොකෝ බං...බකමූණද අමතන්නේ ?..."

" හ්ම්ම්..හ්ම්ම්ම්ම් ..."
ඔහු මහා හයියෙන් සිනාසෙයි.මමද ඊට හවුල් වෙන්නෙමි. අපි සැහැල්ලුවෙන් සිටියෙමු. ඔහුගේ සැහැල්ලු බවටත් ඒ ගැඹුරු කටහඬටත් මම මහත්සේ ප්‍රිය කලෙමි. මගෙ වෘත්තීය ජීවිතේ ගැටළු සහගත තැන් මම ඔහුගෙන් අසා දැන ගත්තෙමි. ඇත්තෙන්ම ඔහුගෙන් දැනගන්නට බොහෝ දෑ විය.ගුරුවරයෙකු සේ එකින් එක විස්තර කර දෙන හැටි අගනේය. ඒවාට මම ආශා කලෙමි...

සිතපුරා නැගුන සිතිවිලි මිටින් කැටි කොට සිත තුලම සඟවා ගන්නට මම අපමණක් වෙහෙස දැරුවෙමි. මේ නුහුරු නුපුරුදු සිතිවිලි මට මහා වදයකි. බරකි.. පැත්තක් අල්ලාන ඔහේ කල්පනා කරන්නට සිතේ. එසේ කල්පනා නොකරන තැන සිතට මහා වෙහෙසක් දැනේ...බත් පත අතට ගත්තද කන්නට බඩගින්නක් නැත. නිදා ගන්නට නිදිමතක්ද නැත.  හීන් සැරයේ හිත තුලට පැන වැද මට වද දෙන මේ සා සිතිවිලිවලට මම විටෙක තරවටු කලෙමි. සිත ඇතුලත පෙරළියක් සිදුවෙන බව වැටහුනා මිසක ඒ කුමක්දැයි තේරුනේ නැත. හඳුනාගත නොහැකි මේ දෙය කුමක්ද.....තනිව මුමුනන්නටද...තනිව සිනාසෙන්නටද සිතේ...අහස පොලොව ගැටලන්නට තරම් මහා කල්පනාවක ගිලෙන්නටද සිතේ... හිටි හැටියේම මේ සිදුවන මහා වෙනසට මගේ සිත කැමති හැඩක් දැනෙයි...


තේජාන් සරළය...හිතුවක්කාරය..ආඩම්බරය.. සැනෙන් පරල වන්නටද..එසැනින්ම නිවී සැනසෙන්නටද ඔහුට අපූරු හැකියාවක් ඇත. ඔහු සතුව තිබෙන ගති ගුණ කෙරෙහි මම පැහැදුනෙමි.
දින සති මාස බවට පෙරලුන තැන අපි බොහෝ සේයින් ලංව උන්නෙමු. මට ඔහුගේ හිතවත් කම්...මිතුරුදම් මහත්සේ දැනුණි.එක් දිනක් හෝ ඔහුගේ ඇමතුමක් මඟ හැරුණහොත් මම මහත්සේ කලබල වීමි...

" මොකද ඊයේ කතා නොකලේ ?..."

" වැඩ බං වැඩ...ඔක්කොම ඉවර වෙලා කතා කරන්න හදද්දී පරක්කු වැඩියි. මම දන්නවනේ ඒ වෙලාවට කෙල්ල පස්සත් එළියේ දාගෙන දොයි කියලා...මම ඉතින් කතා කලේ නෑ...."

" ඒ උනාට කතා කරන්න තිබ්බනේ....මම බලන් උන්නා...."

" බලන් උන්නේ ඇයි ?...මට කතා කරන්න තිබ්බනේ...මොන වැඩ තිබ්බත් මම ආන්සර් නොකර ඉන්නෙ නෑනේ..."

" ගන්න හිතුනා...ඒත් බිසී ඇති කියලා ගත්තේ නෑ...නිකම් කරදර කරන්නේ මොකටද..."

මා කීවේ සැබෑවකි. නිකරුනේ ඔහුට කතා කොට වදයක් වන්නට මට සිතුනේ නැත.

" ඉතින්...."

එසේ පටන් ගන්නා අපේ කතා බහ බොහෝ දුර ඇදෙයි. මහා රෑ යාමයේ මම ඔහුත් සමඟ දොඩමළුව උන්නෙමි.කතා කල දෙයක්ද නැත...කතා නොකල දෙයක්ද නැත..කතා කරන්නට කිසිවක්ම නැති තැනදී සිනා සෙන්නට වුව යමක් තිබිණ..


" අද බිව්වේ මඤ්ඤං කෝපිද ?..."

" මොන කෝපි ?..."

" මඤ්ඤං කෝපි..."

" ඒ මොනාද ඒ ?..."

" නෑ ඉතින් ඔය හැටි හිනා වෙන හින්ද ඇහුවේ...."

" ඇයි...මඤ්ඤං කෝපි බිව්වම හිනා යනවද ?..."

" ඔව්..."

" පිස්සි.."

" පිස්සා"

සියල්ල සැහැල්ලුය...හිත බොහෝ නිදහස්ය...මට පාලුවක් දැනුනේ නැත. අයෝමි විහිළු කලාය.අප අතර ආදර සම්බන්ධයක් ඇතැයි කියමින් විහිළු කලාය...

" කොහොමද...වැඩේ නැගලම යනවා නේද ?..."

" මොන වැඩේද බං ?..."

" ආ...උඹ බබා... දන්නෙම නෑ නේද...අනේ මගෙ කට...."

" හොල්මන්ද...අහන දෙයක් තේරෙන්න අහපන්කෝ අයෝමි..."

" මම ඇහුවේ උඹේයි තේජාන් ගෙයි වැඩේ...."

" එහෙම දෙයක් නෑ බං..."

" එහෙනම් කොහොම දෙයක්ද තියෙන්නේ...."

" අපි නිකම් ෆ්‍රෙන්ඩ්ස්ලා විතරයි අයෝ...nothing  else "

" අනේ ළිහිණියෝ...උබ කාවද ඔය රවට්ටන්නේ ?... ජස්ට් ෆ්‍රෙන්ඩ්ස්ලා එක්ක උඹ ඔහොම වරු ගණන් ෆෝන් එකෙන් එල්ලෙන්නේ නෑ කියලා මම දන්නෙම නෑනේ...මෝඩි...."

මම ඒ ගැන සිතන්නට වීම්. මිතුරු දම් විනා අප අතර අන් යමක් ඇතිද..?එසේ තිබුනා නම් " උඹ..බං .. බොලං " යැයි ආමන්ත්‍රණය කරමින් කතාබහ කරන්නට හැකිද..

" ළිහිණියෝ..."

" හ්ම්ම්ම් "

" බසුපාට් නොදා කතා කරපන් බං..."

" මොනා කතා කරන්නද ..මම හොඳටම බිසී. මේ ඩිෆෙක්ට් එකක හිරවෙලා ඉන්නේ..."

" හුප්...මේකිගේ ගණන් බලාපල්ලකෝ...හිටපියකෝ මට අහුවෙනකම්...."

" ඇයි අහු උනාම මොනා කරන්නද ? ..."

" කරන්නෙද...කරනදේ අහු උනාට පස්සෙ කියන්නම්කෝ..."

විහිළුව තරමක් දුර ගිය වගක් දැනුනේ වචන පිටවූ  පසුය.මම නිහඬ වීමි. ඔහුද නිහඬය....

" මොකෝ සද්ද වහලා...බය උනාද ?..."

" මොකට බය වෙන්නද...මම වැඩ..."

කතාව මඟෑරියෙමි.බොහෝ කාලයකට පසුව සිතට දැනෙන සැහැල්ලුව වගේම මේ බරද මිහිරිය…මතකයට ආවේ Jelo ගේ If you only Knew   ගීතයේ වචන කීපයකි.

Could this be love….Could this be love….

පද ටික හිමි හෙමින් මිමිණුවෙමි. ඇත්තෙන්ම මේ මගේ සිතට දැනෙන්නේ පිරිමියෙකුගේ ආදරයද..නුහුරු කිතියකින් හදවත කිතිකැවිනි. හිතටත් හොරාම හීන් සීරුවේ බලාපොරොත්තුවක සේයාවක් ඇදෙනු දැනේ.ඔහුවත් මමවත් කතා නොකලද අපේ සිත් අපිට ආදරය කලා විය හැකිය. එය එසේම විය...මම ඔහුට ආදරය කරමින් උන්නෙමි...කුළුඳුලේම දැනෙන ඒ ආදරය .හිත්සේ විඳගන්නට හිත හදා ගත්තෙමි... කිසිවෙකුගෙන් නොලැබූ ආදරය ඔහුගෙන් විඳින්නටද...කිසිවෙකුටවත් නොදුන් ආදරය හදවත ගැඹුරින්ම ඔහු වෙත පාන්නටද හිත හදා ගත්තෙමි..

" ළිහිණි...කොහොමද බං ? ...."

" හොඳින් ඉන්නවා අයෝ..."

" තේජාන් කතා කලාද ?..."

" හ්ම්ම්ම්..ඊයෙ නම් නෑ. අද කතා කරයි..."

" මට උඹට දෙයක් කියන්න තියෙනවා..."

" කියාපං කෙල්ලෙ...මොකෝ උඹට බබෙක්වත්ද ?..."

" විහිළු නවත්තලා සීරියස් වෙයං ළිහිණි...ප්ලීස්..."

" මොකෝ බං මේ...? රවී එක්ක වලියක්වත්ද ?...හරි හරි කියපංකෝ….. දැන් මම ෆුල් සීරියස් ..."

සැහැල්ලුවෙන් උන් මා අයෝමිගේ සෑම වචනයක්ම සැහැල්ලුවට ගත්තෙමි.

" ළිහිණි...අයි ඈම් සොරි කෙල්ලේ..."

"  උඹට මොකද වෙලා තියෙන්නේ ? මොන කෙහෙල්මලකටද මේ මගෙන් සමාව ඉල්ලන්නේ ?.."

" මම උඹට වරදක් කලා කියලා මගේ හිත කියනවා කෙල්ලේ..."

" බම්බුව...උඹට කොහෙද මට වරදක් කලේ...හැමදාම මට උදව් කලා මිසක්..."

" ළිහිණි...අ..ර වැඩේ...ඒක...හරි යන්නෙ නෑ වගේ කෙල්ලේ..."

" මොන වැඩේද ?..."

අයෝමි මඳක් නිහඬය. ඇගේ නිහැඬියාව මාව බය කරයි. හිත තිගස්සවයි. ඇය මේ කුමක් කියන්නට සැරසෙන්නේද....

" තේජාන්ලගෙ ගෙදරින් බර බරේලු ළිහිණි..."

" ඒ මොකටද ..."

ඇය නිහඬය...නිහැඬියාව දැන් මට නුරුස්සන්නේය...

" කියපංකෝ...ඒ මොකක් හින්දද ?..."

" අනේ මන්දා බං.."

" ඇයි..? මම ලස්සන මදිලුද...නැත්තම් මට දෙන්න තරම් මහා ලොකු දෑවැද්දක් නැති හින්දද ?..."

" ඒ මළ උලව්වකට නෙමේ...උඹ කතෝලික කියලලු..මන්දා තේජාන් රවීට එහෙම කියලා..."

මට සිනා නැගිණ.. මෙතුවක් කල් මාත් තේජානුත් අතර කවර කතා බහක් සිදුවිනිද අප කිසිවිටක අපේ ආගම ගැන කතා නොකලෙමු. තේජාන් ඒ ගැන මගෙන් විමසුවේද නැත. කියන්නට තරම් උවමනාවක් මටද තිබුනේ නැත.

" ආන්ටිලා හිතන් ඉඳලා තියෙන්නේ උඹ බෞද්ධ කියලා. තේජාන් නම් ඔය එක මඟුලක්වත් ගනන් ගන්නෙ නෑ. ඒත් මහ අය තද බෞද්ධයෝලු. ගෙදරින් තේජාන්ට යුද්ධ ප්‍රකාශ කරනවලු උඹත් එක්ක මේ ගැන කතා කරලා අයින් වෙන්න කියලා....."

ඇය තවත් බොහෝ දේ කියෙව්වාය. මට ඒවා ඇසුනාදැයි මතකයක් නැත. මගේ හිත යකාගේ කම්මල වැනිය. මහා සද්දෙන් හදවත ගැහේ...තේජාන් කුමක් කරන්නට සිතනවා ඇතිද...

මා කතෝලික බැතිමතෙකුව ඇත්තේ මගේ දෙමාපියන් කතෝලික බැතිමතුන් නිසාය. එය දෙමාපිය උරුමයෙන් මා ලද්දකි.හැම ආගමකම ඇත්තේ මිනිසුන්ව යහමගට ගැනීමේ අභිලාශයක් විනා අන් කවරක්ද...බෞද්ධාගමේ හෝ වේවා කතෝලික ආගමේ හෝ වේවා හොඳක් මිසක් නරකක් නැත. මගේ ආගම කතෝලික වූ පමනින් මා එපා කියන්නට තරම් තේජාන්ගේ දෙමාපියන් ප්‍රාථමීකද...

දවස ගෙවී ගියද තේජාන්ගෙන් ඇමතුමක් ලැබුනේ නැත. බලා නොසිටියායි කියන්නට බැරිය. වෙනදාටත් වඩා උවමනාවෙන් බලා උන්නෙමි. තේජාන්ගේ මිතුරු දමට මම ලොල් වී උන්නෙමි. රැය පුරාම නිදිවරා සිතූවෙමි.දුරකථනය මා ලඟම තබා ගත්තේ ඒ ඇමතුම බලාපොරොත්තුවෙනි. ඔවුන්ට මා ඇවැසි යැයි සිතා මා තෝරා ගත්තා විනා මා ඔවුන් සොයා ගියේ නැත.දිනෙන් දින ආ මේ ගමනට මා මෙන්ම තේජානුත් හවුල් කරුවන් වෙමු. ඇසුරු කලේ මිතුරන් විලස වුවද ඒ මිතුරුදමට යටින් ඊට එහා ගිය බැඳීමක් හිත යට නොතිබුනා කියා හිත රවට්ටන්නට බැරිය. කලබල නොවී ඉවසීමෙන් හිඳින්නට මම තීරණය කලෙමි. මගේ ඉවසීම නිවැරදි කරමින් ඔහුගේ ඇමතුම පසුදා හවසක ලදිමි...නමුත් වැරදිය. කතා කලේ තේජාන් නොව..ඔහුගේ මවයි..

" දරුවො මම තේජාන්ගේ අම්මා..."

හිත පුරා ගිණිදැල් නැඟුනද...මම ඉවසීමෙන් අසා උන්නෙමි...

" ඔය ළමයා හොඳ කෙනෙක්ය කියපු හන්දා අපි කැමති උනා. ඒත් අපි දැනන් උන්නෙ නෑ ඔය ළමයා පිට ආගමක කියලා. අපි හොඳ බෞද්ධයෝ... අපේ කවුරුවත් බෞද්ධාගමෙන් පිට කසාද බැඳලා නෑ. ඒක කොහෙත්ම කරන්න බෑ. තේජාන්ට උනත් ඒක එහෙම වෙන්න ඕනෙ...තේජාන්ට ඉවසීමක් නෑ. හැම එකටම කලබලේ. ඒත් ඔය ළමයා මේවා තේරුම් ගන්න.... මහා කාලයක් නෑනේ. යන්තම් මාස දෙකනේ... මම තේජාන්ට කිව්වා ඔය කතා බහ නවත්තලා දාන්න කියලා. ඔය ළමයා නිකරුනේ බලාපොරොත්තු තියා ගන්න ඕනෙ නෑනෙ....... "

ඇය කියූ සියළු දේ මම අසා උන්නේ හිත් පිත් නැත්තියකසේය. මාස දෙකක් වුවත්..ඒ මාස දෙක ඇතුලත මගේ හිතේ බලාපොරොත්තු ලියලමින් තිබුන වග ඈ නොදන්නේද.... තවත් කිසිවක් කතා කිරීමෙන් පලක් නැත. මගේ හිත හදා ගන්නට මා දැන ගත යුතුය. හිතට අහම්බෙන් රිංගූ ආදරය බෙල්ල කෙටියෙන් අල්ලා ඇද එළියට දැමූ පසු කුමන කතාද.... හඬා වැටී දුක් වන්නට දෙයක් සිදු වී නැති බව සැබෑය. මහා දුරක් ආවේ නැති බවත් සැබෑය.වැරැද්ද මගේ ආගමේයැයි පවසනා අය ඉදිරියේ වැඳ වැටෙන්නට උවමනාවක් නැත. අමාරුවෙන් වුවද සියල්ල අමතක කල යුතුය. මම බොළඳියක නොවේ. ඇත්ත ඇති සැටියෙන් සිතන්නට ඇවැසිය...තව දුරටත් තේජාන් සමඟ කතාවෙන් පලක් නැත. ඔහුට දෙමාපිය වචනයෙන් පිට යන්නට හැකි මඟක් වේදැයි නොදනිමි.

දින දෙක තුනක් ගත වුන තැනදී තේජාන් කතා කලද ඒ වෙනදා ලෙස නොවේ. මටද වෙනදා ලෙස හැසිරෙන්නට අමතකය. අපි ඔහේ මොනවදෝ අපහසුවෙන් කතා කලෙමු. ඔහු ඇමෙරිකාවට යන බවද සති කීපයකින් එන බවද කීවා මතකය. වෙනදා මෙන් ඒවා උනන්දුවෙන් අසා ඉන්නට සිත තුල ආසාවක් නැත. තේජාන් තීරණයක් ගෙන ඇතුවාට සැක නැත. නො එසේනම් ඔහුට ඒ ගැන කියන්නට තිබිණ.කිසිවක්ම නොකියා ඔහු මුණිවත රැක්කේ තීරණය මට ගැනීමට බාර කරමිනි. මගේ ආගම ඉදිරියට දමා ඈත්වන්නට හැකිනම් තව කුමන කතාද...

තවත් මාස කීපයක් ගත උන තැන අප අපට ආගන්තුකයින් වී සිටියෙමු. ඔහුද දෙමාපිය බසට අවනත වන්නට ඇත. මම අමාරුවෙන් වුව හිත හදා ගන්නට උත්සාහ දැරුවෙමි. අයෝමි සැබවින්ම දුක් වූවාය.එහෙත් මම ඈට දොස් පැවරුවේ නැත. ඇය පැතුවේ මගේ යහපතය.මේ උන සිදුවීමට ඇය වගකිවයුතු නොවේ…සියල්ල හීනයක් මෙනි. නින්දේදී දුටු සුන්දර ලොව උදයේ ඇස් අරින කල අතුරුදහන් වූවා සේය..

ඉතින්...අහම්බෙන් ඇරඹුන මගේ කුළුඳුල් ආදර අන්දරය එතැනින් අවසාන වූයේ මාස දෙකකට සීමා වූ  ප්‍රථම ප්‍රේමයක නටඹුන් පමණක් මට ඉතිරි කරමිනි.

ප ලි.

තේජාන්ගෙත් මගෙත් මේ පලහිලව්ව අයෝමිත් රවීත් ඇරෙන්නට වෙන කිසිවෙකුත් දැන උන්නේ නැත. වෙනතක් තියා මගේ අම්මාවත් ඒ ගැන දන්නෙ නැත. මේ සිදුවීමට දැන් වසරකට ආසන්නය. මම හිත හදා ගත්තෙමි. පිරිමියෙකු කෙරෙහී ඇදී නොගිය මගේ හිත ඇසින් නොදැක දුර රටක උන් තේජාන්ට ඇදී ගියේ කුමකටදැයි නොදන්නෙමි. තේජාන් මීට දවස් කීපයකට කලින් මෙරටට පැමිණ දුරකතන ඇමතුමක්වත් නොදී මගේ රැකියා ස්ථානයට මා සොයා ආවේය. ඔහුව හොඳින් දැක්කේ එදාමය. මම පුදුමයෙන් තිගැස්සී උන්නෙමි. ඇස් පිල්ලන් නොගසා විනාඩි කීපයක් මා දෙසම බලා උන් තේජාන් ගැඹුරු හුස්මක් ගන්න හඬ ඇසුණි.. අපි මොහොතක් කතා බහ කෙරුවෙමු. එදින හවස යළිත් ඔහු මට දුරකථනයෙන් කතා කලද මම ඇමතුම ගත්තේ නැත.යලි යලිත් හිත රිදවා ගන්නට මට උවමනාවක් නැත.