ඔව්..මං දිනලා තමයි

මිනිස්සුන්ගේ ජීවිත ගොඩ නැගෙන්නෙ හීන..එහෙමත් නැත්තම් බලාපොරොත්තු එක්ක. හරි හමන් ගෙයක් දොරක් නැතුව..ඔහේ මොනා හරි බඩට විසි කරන් බඩ ගින්දර නිවාගෙන .... අද්දන බස් කෝච්චි වල එල්ලීගෙන මහ පාරවල් වල රස්තියාදුවෙලා රස්සාවක් කරගෙන..මෙන්න මේවායි කියන්න බැරි තරම් අඩුපාඩුකම් මැද්දෙ ඉඳන් උනත් මිනිස්සු බලාපොරොත්තු තියෙනවා පේන්නෙවත් නැති අනාගතයක් ගැන...

එහෙමත් කලාතුරකින් දවසක ඉටු වෙන ඔය වගේ බලාපොරොත්තුවක කෙළවර අච්චර කාලයක් විඳපු දුක් කන්දරාවේ මතක තැවරිලා තිබුනත් එදාට ඒ දුක් කන්දරාව අමතක කරන්න පුළුවන් තරම් සතුටක් ඒ අය විඳිනවා. කොටින්ම කිව්වොත් විඳවාපු ජීවිතේ විඳින්න ගන්නවා...

ඒ වගේම දුක මහා ගොඩක් තැවරිච්ච විඳවාපු අතීතයක් මටත් තියෙනවා. තාත්තා කෙනෙක්ගේ ආදරය..රැකවරණය මොකද්ද කියලාවත් නොදැන...අම්මත් ලඟ නැතුව , අනුන්ගේ ගෙදර හැදී වැඩිලා, තනියම හිතට වීරිය අරගෙන ඉගෙන ගෙන ...අද දක්වාම මම ආපු මේ ගමන කොහෙත්ම ලේසි එකක් නම් නෙමේ...

කඩාගෙන වැටුන වෙලාවෙදී නාය ගිය මහා කන්දක් වගේ බිමටම කඩා වැටුනා. ආයෙමත් ටිකින් ටික නැඟිට්ටා. අත දෙන්න කවුරුත්ම නැති වෙලාවේ කරන්නේ මොකද්ද කියලා හිතා ගන්න බැරුව තනියම හීල්ලුවා. මේ හැමදෙයක්ම තනියම කරගන්න මම ඔට්ටු වෙන හැටි දැක්ක මගෙ අම්මාටත් පැත්තකට වෙලා පාඩුවේ ඉන්න බැරි උනා. අන්තීම කාලෙදී අම්මත් මට තල්ලුවක් දුන්නේ " ආයේ කවදාවත් උඹ වැටෙන්න එපා """  කියන්න වගේ..

මට උන්න එකම සහෝදරයා තනියම දුර ගමනක් යනකොට මම...එක අඩියක් ඉස්සරහට තියා ගන්න බැරුව දුක් වින්ඳා. ඒත් එයා ඒ දුක දිහා හැරිලාවත් බැලුවේ නෑ. ඒත් මගේ ලඟම ඉඳන් මාව ඉස්සරහටම තල්ලු කරන්න එකම එක යාළුවෙක් උන්නා. ඒ තමා " අයෝමි ".හෙවනැල්ල වගේ ඒකා උන්නා මගේ ලඟම. උසස් පෙළ ලියලා හිතුවාටත් වඩා හොඳට විභාගේ පාස් උනාම " උඹ මේ ෆීල්ඩ් එකේ යමන් ළිහිණි. ඒක තමා හොඳම තීරණය.. " කියලා මාව මේ ෆීල්ඩ් එකට තල්ලු කලෙත් අයෝමි… කැම්පස් යන්න ඕනෙ කිව්ව ගමන් අම්මට මතක් උනේ " සල්ලි ". ඇත්ත. සල්ලි නැතුව කොහොමද ඉගෙන ගන්නේ ...? ඒත් අයෝමිගේ ගෙදරින් ලැබිච්ච උදව් එක්කම මම ඉගෙන ගත්තා. ඒකට අයෝමියට පිං දීලා මදි.

ඉස්සර ඉස්තෝප්පුවේ තිබ්බ වේවැල් පුටුවේ කට්ට කරුවලේ ඉඳගෙන මම ඉකි ගගහා අඬනවා. සමහර වෙලාවට මට බය හිතුනා මේ ගමන යා ගන්න බැරි වෙයිද කියලා. ඒත් අතර මඟ හැරෙන්නේ නැතුව කොහොමෙන් කොහොම හරි මම මගේ ගමන ටිකෙන් ටික ආවා.හැමදාම කෝච්චියේ කොළඹ යන්න එන්න යන වියදමුත් එක්ක මහා දෙයක් කාල බඩ පුරෝගන්න බැරි හන්දම කැන්ටිමෙන් වඩයක් අරන් කාලා ප්ලෙන්ටියකින් මගෙ බඩ පුරෝගෙන තියෙනවා. එකම ඇඳුම සතියකට කීප සැරයක් ඇඳලා තියෙනවා. ඒත් මට කවදාවත්ම ලැජ්ජාවක් නම් දැනුනේ නෑ. මොකද..මම මගේ තත්වය හරියට තේරුම් අරගෙන උන්න නිසා..

මාස්ටර් (MSc ) එක කරන්න මගේ තිබ්බේ හීනයක්.ඒත් ඒ හීනය කවදාවත්ම ඉටු කර ගන්න ලැබෙන්නේ නෑ කියලා මම දැනගෙන උනා. ලක්ෂ ගානක් මම කොහෙන් හොයන්නද...කජු ඇටවත් කොස් ඇටවත් නොවුන ස..ල්..ලි.

දවසක් හවසක ඉස්තෝප්පු කෑල්ලේ ඉඳගෙන මං අම්මා එක්ක මේ ගැන කතා කලා. දන්නෙම නැතුව මම අඬනවා. එක වචනයක්වත් කතා නොකර අම්මත් අහගෙන ඉන්නවා.මගේ මේ උනන්දුව අම්මව පුදුම කරන්න ඇති. මම යන ෆීල්ඩ් එක ගැන අවබෝධයක් නූගත් මගේ අම්මට තිබ්බේ නෑ. ඒත් තමන්ගේ දුව ඉංජිනේරුවෙක් කියන එක විතරක් එයා දැනගෙන උන්නා. ඒ තැනට එන්න මම විඳපු දුක් එයා ඇස් දෙකෙන් දැකලා තිබුනා.

" අම්මේ..මට මේක කරන්නම ඕනේ...අපි දෙන්න වෙනුවෙන්..ප්ලීස් අම්මේ බෑ කියන්න නම් එපා.. අර මගේ නමට තියෙන ඉඩක් කෑල්ල විකුනලා මට මාස්ටර් එක කරන්න දෙන්න. මං කවදා හරි දවසක ඉඩම් කෑල්ලක් අරගන්නම්....දැනට මට මේක කරන්නම ඕනේ අම්මේ...."

අම්මගෙ කකුල් දෙක ලඟ වැටීගෙන මං ඇඬුවා මතකයි. කවදාවත් දැනෙන්න ආදරේ නොපෙන්නුවත්...ඒ අම්මා කෙනෙක්. දරු සෙනෙහස හිතේ කොතැන හරි හිර වෙලා තියෙන්නෙ ඇති. ඒ සෙනෙහස මගේ කඳුළු ලඟ දිය වෙන්නත් ඇති. අම්මා වචනයක්වත් නොකීවට මම දැක්කා ඒ ඇස් දිලිසෙනවා..

අම්මටයි කියලා තිබ්බ එකම වස්තුව ඔය ඉඩම් කෑලි දෙක විතරමයි. එකක් අයියගේ නමටත් අනික මගේ නමටත් ලියලා තිබ්බා. කරන්න කිසිම දෙයක් නැති තැන මගේ නමට තිබ්බ අර ඉඩම් කෑල්ල විකුනලා අරගත්ත සල්ලි වලින් මම MSc එක කරන්න ලැහැස්ති උනා.. ඒ ඉඩම විකුනාපු දවසෙදි මගේ සහෝදරයා අම්මට කෝල් කරලා කියලා තිබ්බ කතාව මට දරා ගන්න බරි උනා..

" තියෙන ඉඩම් විකුනලා මගේ ලඟ වැටෙන්නද දන්නෙ නෑ බලාගෙන ඉන්නේ..."

ඔය වචන ටික මට දැනුනේ යවුලකින් මගේ පපුව හරි මැද්දෙන් හාරනවා වගේ. ඒ හැඟීම වචන වලින් විස්තර කරන්න බැරි තරම්. ජීවිතේ මේ වගේද කියලා හිතෙද්දී මගේ යටි හිත මට කිව්වේ එකම එක දෙයයි. " උඹ දවසක තැනකට එනවාමයි. ඒ හින්දා ඉවසාපන්.."… 

මගේම සහෝදරයාත් මට එදිරිවාදිකම් කරද්දී මට තදින්ම උවමනාවක් දැනුනා දවසක තැනකට එන්න ඕනෙමයි කියලා..ඒ තැන දිනා ගන්න මම හරියට මහන්සි උනා. දුක් වින්ඳා...හදවතින්ම සතුටු වෙන්න කාලයක් එනවාමයි කියන තද විශ්වාසයේ උන්නා. කිසිම ඇයි හොඳයියක් නැති අපි දෙන්නා හේතුවක් නැතුවම විරසක වෙලා. අම්මා ඉන්නේ අයියගෙ පැත්තෙද මගේ පැත්තෙද කියන්න මම දන්නෙ නෑ. ඒත් අම්මව රැකබලාගන්න එකේ සම්පූර්ණ බර මම මගේ කර උඩට අරන් තියෙනවා. දැනට අම්මා අයියා ලඟ උන්නත් එයාගේ සේරම විය හියදම් දරන්නෙ මම..ඒක මට සතුටක්....

දැන් මට අවුරුදු 25 ක් …අන්තෙටම දුක් විඳපු...එකම ඇඳුම හෝද හෝදා පට්ට ගහපු..මම අද වෙද්දී සැලකිය යුතු මට්ටමකට ඇවිත් ඉන්නවා කියලා මට හිතෙනවා.ලෝකයම පිළිගත්ත ප්‍රසිද්ධ පෞද්ගලික ආයතනයක ඉංජිනේරුවෙක් විදියට රස්සවක් කරන්න මට පුළුවන් වෙලා තියෙනවා. ඒ රස්සාව හන්දම ඉහල මට්ටමේ වැටුපක් ගන්නවා.මගේම ගෙයක් නැතත් අනුන්ගේ ඇනෙක්සියක හරි බොහෝම නිදහසේ මගේ පාඩුවේ ජීවත් වෙනවා..

අර මම මුළින්ම කිව්වා වගේ සතුට විඳින්න පුළුවන් මට්ටමකට ඇවිත් ඉන්නවා. තව ඉටු කරගන්න තියෙන බලාපොරොත්තු බොහෝම ටිකයි. පුංචි ඉඩම් කෑල්ලක් අරගෙන මගේම කියලා ගෙයක් හදා ගන්න එක....හැමදාම අද්දන බස් වලට දුවලා මහන්සි හන්ද මටයි කියලා පොඩි වාහනයක් ගන්න එක....ඒ හීන තවමත් මගේ හිත අස්සේ දිළිසෙනවා. මේ ආවා වගේම ඉතිරි දුරත් යන්න පුළුවන්...මම ඒක දන්නවා... එදා විඳවපු ජීවිතේ අද වෙද්දී විඳිනවා.. දැන් මට මෙහෙම හිතෙනවා.

 ඔව්...මම දිනලා තමයි...