නිමා උන සහෝදරත්වයට ඉහිරුණ කඳුලක්....

පහුගිය සතියේ දවස් තුනක්ම එක දිගට නිවාඩු තිබුනත් , ගෙදර ගිහින් එන්න හිත දුන්නෙම නෑ. අම්මව බලලා එන්න මොනතරම් ආසා උනත්...ඒ ගෙදර මට දැන් නුහුරු නුපුරුදු තැනක් වෙලා....

" අයියලා නිවාඩුවට එනවලු..."

සති දෙක තුනකට කලින් අම්මා එහෙම කිව්වා මතකයි. ඉතාලියේ නාපෝලි නගරයේ ඉන්න අයියා හැම අවුරුද්දකම ග්‍රීෂ්ම නිවාඩුවට ලංකාවට එනවා. ළමයි දෙන්නත් එක්කලා. අයියා එන එකවත්..ආයේම යන එකවත් මට අළුත් දෙයක් නෙමේ. සතුටු වෙන්න පුළුවන් කාරණයකුත් නෙමේ. අපි අතරේ කිසිම සහෝදරකමක් නෑ. මගේ අයියම සහෝදරකම කියන බැඳීම ලිහලා දාලා කාලෙකට කලින්...ඒ වගේ සහෝදරයෙක් එනවා කියන එක මට ගානක් උනේ නෑ.

" අයියලා ආවා..."

ආව දවසෙම අම්මා මට කතා කරලා කිව්වා.

" එහෙනම් අම්මට වාසි ඇති..."

මම කිව්වේ හිනා වෙවී...

" මොන වාසිද...ඔහෙ මුකුත් ගෙනත් නෑ. මේ දවස්වල සල්ලි නෑලු..."

" අපේ අයියට කවදද අම්මේ සල්ලි තිබුනේ ? අවුරුදු 12ක් ඉතාලියේ ඉඳලත් එයාට කොහෙද සල්ලි ? අම්මා බයයිද මගෙ දෑවැද්දට අයියගෙන් මම සල්ලි ඉල්ලයි කියලා හැම තිස්සේම අයියා ලඟ සල්ලි නෑ කියලා මට කියවන්නේ ? මට කාගෙන්වත් එක සත පහක්වත් එපා...ඒක හොඳට මතක තියා ගන්න...."

හිත මැද්දෙන් පුපුරු ගහපු කේන්තිය වචනවලින් පිටවෙන්න දීලා අම්මා මොනවත්ම කියන්න කලින් මම ෆෝන් එක කට් කරලා ඇඳ උඩට විසිකලා.එහෙම්ම ඇඳේ පෙරලීගෙන මගේම හිස කෙස් වලින් ඇද ගත්තා.මගෙත් එක්කම තරහට. අම්මා මේ කිසිම දෙයකට වග කියන්න ඕනෙ නැති උනත්...අම්මත් දැන ගන්න ඕනේ සහෝදරයෙක් කියන්නේ කවුද කියන එක.... අවුරුදු 12ක් ඉතාලියේ ඉඳලත්, එක සත පහක දෙයක් මේ නංගිට ගෙනත් නොදීපු සහෝදරයෙක්....එක දවසක්වත් කෝල් එකක් දීලා " කොහොමද " කියලාවත් අහපු නැති සහෝදරයෙක් ගැන තව මොන කතාද....

" හෙට ගෙදර එනවද ?...."

බ්‍රහස්පතින්දා උදේම අම්මා කතා කරලා ඇහුවා.

" ඇයි...අයියා කාරයා මට එන්න එපා කියනවද ...? "

මම ඇහුවේ කැත්තට පොල්ල වගේ...

" ඔයාට මොනවා වෙලාද ළිහිණි ? මම ඇහුවේ එනවද කියලා..දවස් දෙක තුනක් නිවාඩු හන්දා...."

අම්මා ගැන පව් කියලා හිතුනත්...ඒ වග පෙන්නන්න මට ඕනේ උනේ නෑ..

" බෑ...මට වැඩ...අළුත් ප්‍රොජෙක්ට් එකක් ඇවිත්....."

ඇද බෑවේ පට්ට පල් බොරුවක්... සහෝදරකමක් ගෑවිලාවත් නැති සහෝදරයෙක් බලන්න යන්න මගේ හිත දෙන්නේ නෑ. ගියත්...එයාගේ මහ ලොකු යූරෝ වලින් හදපු ගෙදර ආගන්තුකයෙක් වගේ ඉඳලා එන්න වෙන එක විතරයි.....

හිතේ තිබ්බා කේන්තියයි දුකයි පිට කර ගන්නත් එක්ක සිකුරාදා උදේ වැඩිපුර නිදා ගත්තා. ඇහැරුණේ උදේ 9ට විතර. වස කම්මැලියි. වෙලාව ගෙවා දාන්නත් එක්ක...කාමරේම අනිත් පැත්ත පෙරළලා අස් කලා. දොර ජනෙල් රෙදි හේදුවා. ගේ මැද්දා. ඔක්කොම කරලා ඉවර වෙද්දී හවස දෙකට විතර ඇති. උදේට කාලත් නෑ දවල්ට කාලත් නෑ.උයන්න දේවල් තිබ්බත් ...මොනවත් හදන්න හිතුනෙත් නෑ. දඩි බිඩියේ රයිස් කුකර් එකේ බත් එක ඉදෙන්න ඇරලා වැඩි පුර දෙහි දාලා පොල් සම්බෝලයක් හැදුවා. බත් එක ඉදෙනකල් නා ගත්තා. නාලා ඉවර වෙද්දී යකෙක් කන්න බඩගිණියි.උණු උණු බත් පොල් සම්බෝලයි රතු ලූණු ගෙඩි දෙකතුනක් එක්ක කද්දී දැනුනේ පුදුම රහක්…. කෑවට පස්සේ ආයෙම ඇඳේ ඇලවුනා. ඔෆීස් එකේ උදේ ඉඳන් රෑ වෙනකල් අල බැහැලා වගේ ඉඳගෙනම ඉන්න හන්දද කොහෙද චුට්ටක් මහන්සි උන ගමන් ඇඟ පත රිදෙන්න ගන්නවා. 

මට පාළුයි..ඒත් මොනවද කරන්නේ? හිතා ගන්න බෑ.

කම්මැලි කම වැඩිපුර දැනෙන්න ගන්නෙ හිත දුකින් තියෙද්දී...මේ දුක මොකද්ද ? මා ගැනද...නැත්තම් නැතිවෙලා අළු වෙලා ගිහින් තියෙන අපේ සහෝදරකම් ගැනද...

හිතන්න හිතන්න ඔළුව අවුල් වෙන හන්දා එළියට යන්න හිතුනා. කලු බොටම් එකයි..සුදු ටී ෂර්ට් එකයි දාගෙන පැලවත්තේ හන්දියේ ඉඳන් පාර්ලිමේන්තුව පැත්තට ඇවිදගෙන ආවා. ඒ හරිය දැන් හරිම ලස්සනයි. ව්‍යායාම කරන අයට ඇවිදින්න මංතීරු හදලා. මාත් ඒ මංතීරු දිගේ වට පහක් හයක් ඇවිද්දා...මහන්සි දැනුනම එමෙම්ම පාරට ගොඩ වෙලා දියවන්නාව අයින දිගේ වෝටර්ස් ඒජ් එක පැත්තට ඇවිදගෙන ආවා... නිදහසේ ඉන්න කියාපු හරිය.... පාර පැනලා දියවන්නාව පැත්තට මුහුණ දාලා හදලා තියෙන බංකුවක වාඩි උනා. වෝක්මන් එක දාගෙන නන්දා මාලිනීගේ සින්දු ටිකක් ඇහුවා.

" අහස සේ ඔබ අනන්තයි

  පොළොව සේ ඔබ අනන්තයි

  මේ විශ්වයේ මා දකින්නේ...

  ඔබම පමණයි...ඔබ අනන්තයි..."

නන්දා මාලිනීගේ හඬ අපි වගේ අයගේ හිත් හීනියට කොනිති ගහලා පිරිමදිනවා කියලා මට හිතුනා... හිත ආයේම දුකින් පිරුනා...අම්මගේ මූණ බලන්න මේ ඇස් දෙක මොනතරමක් ආසද...අම්මා උයන බත් කටක් කන්න මේ හිත මොන තරමක් ආසද...අපේ සහෝදරකම් වලට හෙණ ගැහුවත්...ඒ මගේ අම්මා.... මට ආදරේ නොදුන්නත්..මම පණ වගේ ආදරය කරන මගේ අම්මා... ඇස් දෙක බොඳ උනේ මටත් නොදැනිම... මම ආවේ නැති එක අම්මාටත් දැනෙනවා කියලා මම හොඳටම දන්නවා.... අම්මලාගෙ හිත් රිදවන එක මහ පව්... අම්මත් එක්ක කතා කරන්න හිතාගෙන ගෙදරට ගත්තා...

දෙපාරක් රිං වෙද්දී ෆෝන් එක ගත්තා...ඒත් ඒ අම්මා නෙමේ...අයියා...

" හලෝ අයියේ මම..ළිහිණි..."

මගේ වචන වෙව්ලුවද මන්ද....

" අම්මේ කෝල්....."

වචනයක්වත් කතා නොකරපු අයියා එහෙම කෑ ගහද්දී...මගෙ පපුව පිච්චෙනවා වගේ දැනුනා......අනේ දෙයියනේ කෝ අපේ සහෝදරකම්.....වචනයක්වත් කතා නොකරන්න තරම් අපේ සහෝදරකම් වලට මොකද උනේ ...ඉන්නේ කොහෙද කියන එක මට අමතක උනා..පපුව හිරවෙලා ඇස් දෙකට උනාපු කඳුළු කම්මුල් දිගේ රූටද්දී ෆෝන් එක කට් කරලා දාලා උන්න තැනින් නැඟිට්ටා. අම්මා එක දිගට කෝල් කරනවා... දියවන්නාවට පනින්න තරම් වේදනාවක් දැ නුනත් පාරට ඇවිත් ත්‍රීවීල් එකක නැගලා ආයීම බෝඩිමට ආවා.

රෑ වෙලා කියලා බලන්නෙ නැතුව ආයෙම නෑවා. හිතේ ඇවිළුනු ගින්දර නිවා දමන්න වගේ. වතුර මල යටට වෙලා ඇති තරම් ඇඬුවා. පොඩි කාලේ ඉඳන්ම අයියා කවදාවත් සහෝදරකම් පෙන්නුවේ නෑ. මම දුන්න සහෝදරකම් සත පහකට මායිං කලෙත් නෑ..හැම නත්තලටම බුලත් දීලා වඳිද්දී කවදාවත් මගෙ ඔළුවවත් අතගාලා නෑ..

මම මේ අඬන්නේ ඒ නොදුන්න සහෝදරකම් වෙනුවෙන්ද....?? ඒ නැති වෙච්ච..මකබෑවෙච්ච සහෝදරකම් වෙනුවෙන් ඇයි මගේ ඇස් වල කඳුළු පිරෙන්නේ ??

වතුර මල යට උන්නා වැඩි හන්දාදෝ මාව හීතලෙන් ගැහෙන්න ගත්තා..ඒත් ඒ වෙද්දී මගේ හිතෙන් දුක දියවෙලා ගිහින්....ඉතිරිවෙලා තිබ්බ චුට්ටන් සහෝදරකමත් එක්කම....

I always like walking in the rain…. So no one can see me crying…..