අද කාලේ විශාකාවෝ..

විවේකීව දවසක කාලයක් ගෙදර ඉන්න පුළුවන් කියන හැඟීම හින්දමද මන්දා සතියක් ගෙවිලා ඉරිදාවක් එද්දී හිතට සුවදායක හැඟීමක් දැනෙනවා. හැමදාම මහ රෑ යාමයේ නිදාගෙන..උදේ පාන්දරම අවදිවෙලා කුස්සියේ හටනින් පටන් ගන්න දවස ඉවර වෙන්නෙ අපිවත් හෙම්බත් කරලා දාලා. හිත නිදහස් කරගෙන...ඔළුව නිදහස් කරගෙන දවසක් පටන් ගන්නවා කියන එක වෙන්නෙම නැති තරම්. රෑට ඇඳේ ඉඳගෙනත් පහුවදා කරන්න ඕනෙ දහසකුත් දේ හිතන්න ගත්තම හරිහමන් නින්දක් ලැබෙන්නෙත් නෑ. නොහිතා නිදා ගන්න තිබුනා නම් හොඳයි තමා. ඒත් තමන්ගේ කටයුතු ගැන තමන් හිතන්නෙ නැතුව වෙන කවුරු හිතන්නද ?

දන්නෙම නැතුව ඉරිදා දවස ගෙවිලා ගියා. නිවාඩුවේ ඉන්නවා කියලා හිතුවට කෝ නිවාඩුවක්.ගෙවල් දොරවල් අස් කරන...පොළොව මදින...නාන කාමර හෝදන ...රෙදි හෝදන..උයන පිහින වැඩ ඔක්කෝම ඉවර වෙද්දී...දවසත් ඉවරවෙලා...

සාමාන්‍ය පන්තියේ කාන්තාවෝ වෙච්චි අපි හැමෝම ගෙවන්නෙ මහ ඒකාකාරි, කාර්‍යබහුල ජීවිත.ජීවිතවල රසයක් නෑ. ඔහේ ගෙවිලා යන ජීවිත අපිට උරුමවෙලා. ඉස්සර කාලෙ නම් කාන්තාවෝ රැකියාවල නිරත උනේ නෑ. කරන්න තිබ්බේ ළමයි හදාගෙන ගෙදර දොරේ වැඩ කටයුතු බලා කියාගෙන ඉන්න එක. ඒ කාලයේදී ගෙදර ස්වාමියා හම්බ කරන දෙයින් සරළ අල්පේච්ච ජීවිත ගතකරන්න මිනිස්සු පුරුදු පුහුනු වෙලා උන්නා. ඒකට දැන්..සමාජයේ වෙනසත් එක්කම ආපු වාණිජමය ලෝකයට හැඩ ගැහුන වටපිටාව එක්ක වෙනස් උන සිතුම් පැතුම්....එක්ක අපිත් සමාජගතවෙලා ..අපිට එතැනින් අයින් වෙලා අල්පේච්ච ජීවිතයට යන්න බෑ. ඒත්කොට අපිව සමාජයෙන් කොන්වෙනවා..

එතකොට මේ සමාජයේ කාරණා කටයුතු එක්ක ජීවත් වෙන්න ස්වාමියා විතරක් හොයන දෙයක් කොහෙත්ම ඇති වෙන්නෙ නෑ. ඉතින් ඔන්න කාන්තාවත් රැකියා කරන තත්වයක් උදා උනා. එතකොට අතීතයේ ජීවත් උන විශාකාව , යශෝදරාව එක්ක …කාලයත් එක්ක වෙනස් උන,සමාජගත උන...පිරිමින් එක්ක හරි හරියට වැඩ කරන... ඔට්ටුවෙන අද සමාජයේ කාන්තාව සංසන්දනය කරන්න බෑ. එහෙම කරන එක අසාධාරණයි..

අපේ සංස්කෘතියේ කාන්තාවක් කියන්නෙ ලතාවට ඇවිදින , කලිසම නොඅදින, කොන්ඩෙ දිගට වවන .. කොටින්ම කියනවානම් ජේත්තුවට හැඩ වැඩ කරන්නෙ නැති  කෙනෙක් වෙන්න බෑනේ..ඒක ප්‍රායෝගික නෑ. කොහෙත්ම...

ඒ වගේම අද්දන බස් කෝච්චිවලට දුවල ගිහින් පිරිමින් එක්ක පොරකාල නගින, අලුත් පන්නෙට කොන්ඩෙ කපන, කාලයේ තාලයට කලිසමක්..ඇඳුමක් අඳින පළඳින කාන්තාවන්ගේ හිත් විශාවකගේ..යශෝදරාවකගේ වගේ නෙමේ කියන්නත් බෑ..

උදේ පාන්දර ගෙදර යුද්දෙ කරලා ඔෆීසියෙ යුද්දෙට දුවන කාන්තාවකට පොළොවට රිදෙන්නෙ නැතිව ලාලිත්‍ය ගමනින් ඇවිදින්න කියන්න කාටද පුළුවන්. බස්වල කෝච්චිවල තැලිලා පොඩිවෙලා ..හිරවෙලා මිරිකිලා පිරිමින් වගේ ජීවිතේ එක්ක රේස් දුවද්දී " ගෑණු ඇයි පිරිමි වගේ කලිසම අදින්නේ " කියලා අහන්නත් බෑ. වෙහෙස නිසාම දුර්වර්ණ වෙච්චි මූණට සාත්තුවක් කරගන්න සැලෝන් එකකට රිංගුවා  කියලා දොස් කියන්නත් බෑ..

සාම්ප්‍රදායික රාමුවකට කොටු නොවී ඉන්න කාන්තාවකට විච්චූරණ කාරියක් කියන්නත් බෑ. හැම දෙයකටම කාන්තාවන්ට ඇඟිල්ල දික් කරන සමාජයක  කාන්තාව  ජීවත් වෙන්නෙ දැලි පිහියෙන් කිරි කනවා වගේ.චුට්ට බැරිවෙද්දී ඇණුම් බැණුම්..රැවුම් ගෙරවුම්...දූෂණ..අපහාස..විවේචන.. කොටින්ම කියනවා නම් පවුල තුලත් … සමාජය තුලත් කාන්තාව හෑල්ලු වෙන අවස්ථා එමටයි...

ලෝකයේ තියෙන දරුණුම වේදනාව විඳලා දරුවන් බිහිකරන...දහ දුක් විඳලා දරුවන් ලොකුමහත් කරන...ඒ දරුවන්ගෙන්ම බැණුම් අහන කාන්තාවෝ මොන තරම්ද...කාන්තාවකට තියෙන ගෞරව නැත්තටම නැති වෙලා..කොටින්ම හැම කාන්තාවක්ම " බඩුවක් " ගාණට දාන පිරිමි කොයි තරම්ද...තමන්ගේ තරහව පිරිමහ ගන්න ඉස්සරහට දාන්නෙ කාන්තාවට අපහාස වෙන වචන....පටන් ගන්නෙ අම්මට...... කියලා. තමගේ කේන්තියට පිට කරන්න අම්මව ඇදලා ගන්නෙ නිවට නියාලු අය. කාන්තාවට ගෞරව කරන එක පිරිමි කමට නිගාවකුත් නෙමේ..

කාන්තාවන් ගැන මෙච්චර හිතන්නෙ මමත් කාන්තාවක් හන්දා වෙන්න ඇති.බොළඳ තර්ක ගෙනත් කාන්තාව අරහෙමයි...මෙහෙමයි... කියලා විවේචනය කරන්න කලින්..මේ සමාජයත් එක්ක..ආර්ථිකයත් එක්ක.. ඔට්ටුවෙන... ඔට්ටුවෙලා හෙම්බත්වෙන..මානසීකව ඇද වැටෙන...ඒ හන්දාම මුරන්ඩු වෙන...ඉක්මනින් කේන්ති යන... කාන්තාවගේ ඇතුලාන්තයේ සෞම්‍යබව ගැන හිතන්න පුළුවන්නම්... එතකොට මේ සමාජය තුල ජීවත් වෙන අද කාලේ විශාකාවන් දකින්න පුළුවන් වේවී…


ප ලි

ලිපියට නිමිත්ත උනේ ..පිරිමියෙකුගේ රැවුම් ගෙරවුම්..අපහාස නිසාම හිත් රිදුමකට මුහුණ පාලා..ඒ හන්දාම ජීවිතය නැති කරගන්න උත්සාහයක් අරන්...අන්තිම මොහොතෙදී මගේ ලඟට ආව..මගේ යෙහෙළියක් නිසා..දැන් මම ඇගේ රිදුන හිත සුවපත් කරන උත්සාහයක...ඒ ගැන පසුවට...