තිරිසනුන්ගේ හෝරාවේදී... ඇගේ ඉරණම....

මට තාම මතකයි මම ඉස්සරවෙලාම ඉරේෂාව දැක්ක දවස..ඒ ගමේ ඉස්කෝලේ එක වසරේ අලුත් පංතියට ළමයින් බාර දුන්න දවසෙදී. පංතිය මැද්දෙ තිබුන අලුතින් තීන්ත ගාපු පුටුවල ළමයින් වාඩි කරවපු අම්මලා තාත්තලා පංතියෙන් එළියට යද්දී සමහර ළමයින් කෑ ගගහා අඬනවා. තවත් සමහර අය ඇස් ලොකු කරගෙන ඒ දිහා බලාගෙන ඉදලා... අඬන්න ගන්නවා. ඉරේෂා උන්නේ මට එහා පැත්තේ. පංති භාර ගුරුතුමිය ඇවිත් ළමයින්ම සනසන්න හුඟාක් දේවල් කියනවා උනත්... ගුරුතුමියගේ කටහඬ යටපත් කරගෙන අඬන සද්දය මතුවෙනවා…..

පුංචි කලෙදි  ඉඳන්ම අම්මගේ උණුහුම අස්සෙම හැදෙන්න වැඩෙන්න මට බැරි උන හින්දම වෙන්නැති...මට නම් අඬන්න තරම් දුකක් ඇතිවෙලා තිබ්බෙ නෑ. මම මට කිට්ටුවෙන්ම උන්න ඉරේෂා ලඟට ගිහින් එයාගෙ අතකින් අල්ලා ගත්තා. ඉරේෂාගේ ඇස් වලින් රූටලා ගිය කඳුළු වලින් කම්මුල් වල තවරලා තිබුන පුයර තට්ටුවල රටා ඇඳිලා... නාසයෙන් බේරෙන හොටු එක අතකින් පිහිදාගෙන ... ඉරේෂා මා දිහා බලලා ඇඬිල්ල නැවැත්තුවා....

එදා ඉඳන් ඉරේෂා පංතියේදී උන්නේ මා ලඟ..අපේ ගෙවල් වලට හුඟාක් කිට්ටුවෙන් තමා ඉරේෂාගේ ගෙවල් තිබුනේ. ඉස්කෝලේ ඇරුනම ඉරේෂාගේ අම්මා එනවා එක්ක යන්න..මාත් එන්නෙ එයාලා එක්කමයි.. ඉරේෂා බුද්ධි මට්ටම අඩු දරුවෙක්. පංතියේ උගන්වන කිසිම දෙයක් එකවර අල්ලා ගැනීමේ හැකියාවක් ඉරේෂාට තිබුනේ නෑ. එකම දේ දහපාරක් විතර කියලා දුන්නම යන්තමට අවබෝධ කරගත්තත්...අනිත් ළමයින් එක්ක කිට්ටු වෙන්න වත් ඉරේෂාට පුළුවන් උනේ නෑ... යමක් කියලා දීලා ඉරේෂාවත් ඇදගෙන යන්න මට ඕනෑ කම තිබුනත්...ඉරේෂාට එහෙම කරන්න බැරි උනා..

දෙක වසර පංතියේදී ඉරේෂාට දෙක වසරෙම තව අවුරුද්දක් ඉන්න උනා..එතැනින් මම ඉරේෂාගෙන් ඈත් උනා. පංතියෙන් පංතිය අපි ඉස්සරහට යද්දී ඉරේෂා හුඟක් වෙලාවට එකම පංතියේ අවුරුදු කීපයක් උන්නා…ශිෂ්‍යයත්ව විභාගය පාස් වෙලා මම ගමේ ඉස්කෝලෙන් අයින් වෙලා බාලිකාවට ඇතුල් උනාට පස්සෙ ඉරේෂාව දකින එකත් නැති උනා...අලුත් පාසලේ අලුත් යෙහෙළියන් මැද්දෙදී මට ඉරේෂාව අමතක වෙලා ගියා...

කාලය ගෙවෙන තාලය එක්ක අපි ලොකු මහත් වෙලා උන්නා. ඉරේෂා ගෙවල් කිට්ටුව උන්නත්...කුඩා කාලයෙන් පස්සෙ අපි අතරේ ආශ්‍රයක්..මිතු දමක් ඇති උනේ නෑ... ඉරේෂා දෙමාපියන් එක්ක යන එන අතර තුරදී දැක්කම සිදුවෙන පුංචි පුංචි කතා බහකට විතරක් සීමා උනා. කොළඹ නැවතිලා රැකියාව කරන්න ගත්තම...ගමත් එක්ක තියෙනෙ සම්බන්ධය තව තවත් අඩුවෙලාම ගියා..

************************************************************************

ගමේ ගෙදර ගේට්ටුවට යාබදව තියෙන දෙළුම් ගහ එතැන හිටෙව්වේ මම..ඒ අවුරුදු කීපයකට කලින්. දැන් ඒ ගහ ලොකුයි විතරක් නෙමේ වාරේ අවාරේ දෙකේදීම ගෙඩිවලින් අතු බර වෙනවා... පහුගිය දවස්වල ඇද වැටුන වැස්සට ගහේ තිබ්බ දෙළුම් මල් ටික ඔක්කොම නටුවෙන් ගැලවිලා බිමට වැටිලා..මම ඒ දිහා බලාගෙන උන්නේ හුඟාක් දුකින්... ගේට්ටුව ලඟ නතර කරපු බයිසිකලයේ ශබ්දය ඇහිලා මම ඒ දිහා බැලුවා...එතැන උන්නේ ඉරේෂාගේ තාත්තා...

" දුවව දැක්කෙ කාලෙකට පස්සේ..."

ඉරේෂාගෙ තාත්තව දැක්කෙත් කාලෙකට පස්සෙ...

" රස්සාව හන්දා ගෙදර වැඩිය එන්න වෙන්නෙ නෑනෙ මාමේ...ඉතිං කොහොමද ?..."

මම ලෙංගතු කතාවකට මුල පිරුවා...

" ඔහේ ඉන්නවා දුවේ...අපිට උන කරදරය දන්නවා ඇතිනේ..."

" කරදරය ?..ඒ මොකද්ද මාමේ ?..."

" ඇයි දුවේ අම්මා කිව්වේ නැද්ද ?..."

" අනේ නෑ මාමේ..මට අම්මා එහෙම දෙයක් ගැන කිව්වේ නෑ..අමතක වෙන්න ඇති.. මොකද්ද  මාමේ උනේ....හැමෝම හොඳින් නේද ?..."

මම එහෙම කිව්වම ඉරේෂාගෙ තාත්තා පාරේ ඈත කෙළවරටම ඇස් දෙක දිවෙව්වා..

" පාරේ කතා කරන්න බෑනෙ මාමේ...එන්න ගෙට...තේ එකක් බොන ගමන් කතා කරමු..."

ඉරේෂගේ තාත්තගේ හදවතේ හැඟීම් තේරුම් ගන්න මට අමාරු උනේ නෑ... මොකද්දෝ දුකක් හිත පුරෝගන ඉන්න වග මට තේරුනා..

මගේ ආරාධනාව සතුටින් බාර අරගෙන ඉරේෂාගේ තාත්තා ගේට්ටුව ලඟ තියෙන රෙඩ් ෆාම් ගහකට බයිසිකලය හේත්තු කරලා ගේ පැත්තට ඇවිදගෙන ආවා...ඔහුට වාඩි වෙන්න සලස්සලා මම කලේ ඉක්මනින් තේ කෝප්පයක් පිළියෙල කරන එක... ඒ අතර තුර අපේ අම්මා ඉරේෂාගේ තාත්තා එක්ක කතාවට වැටිලා උන්නා..

හදාගෙන ආව තේ කෝප්පය දෝතින්ම පිළිගන්නවලා...ඒ ලඟම තිබුන පුටුවෙන් මමත් වාඩි උනා...

" අපිට උන කරදරය අහස පොළොව උහුලන්නෙ නෑ දුවේ...ඒත් ඉතින් දැන් මොනවා කරන්නද...? "

ඉරේෂාගෙ තාත්තා කතාව පටන් ගත්තේ ඒ විදියට…

අඩු පාඩු කම් මැද්දේ අමාරුවෙන් ජීවත් උන පවුලක් උනත් දරුවන්ට බොහෝම ආදරය කරන දෙමාපියන් තමා ඉරේෂාට උන්නේ... වැඩිමහල් පිරිමි දරුවන් දෙන්නට පස්සේ ඉපදුන ඉරේෂා බුද්ධියෙන් අඩු දරුවෙක් නෙ... ඒ නිසාම නිසාම ඉගෙනීමත් අතරමඟ නැවතිලා...ඉරේෂාගේ වැඩිමල් සහෝදරයා මැද පෙරදිග රැකියාවක් කරලා ඇවිත් විවාහ වෙලා පදිංචි වෙලා ඉන්නෙත් ඉරේෂලාගෙ ගෙදරට කිට්ටුවමයි...තමන්ගේ සහෝදරයාගෙ ගෙදර තියෙන ලොකු රූපවාහිණී යන්ත්‍රයක් තමන්ගේ ගෙදර නැති එක ගැන ඉරේෂා ඉඳලා තියෙන්නෙ හුඟාක් කණගාටුවෙන්...

" ඔයත් රස්සාවක් කලා නම් ගන්න තිබුනා..."

ඉරේෂාගෙ අම්මා එහෙම කියලා තියෙන්නෙ විහිළුවට උනත්...ඉරේෂා...ඒ කතාව ගැන හුඟාක් හිතලා... එදා ඉඳන් ඉරේෂා දෙමාපියන්ට කරදර කරන්න අරන් තියෙන්නෙ තමන්ටත් රස්සවක් කරන්න ඕනෙ කියලා.ඒ වෙද්දී ඉරේෂාගෙ වයස අවුරුදු 22ක්...

ගෙදර ඉඳන් කිලෝ මීටර් තුනක විතර දුරින් තියෙන ඇඟුළුම් ආයතනයකට ඉරේෂාගෙ තාත්තා ගිහින් තියෙන්නෙ ඉරේෂාගෙ කරදරය හන්දාමයි ... අදාල ඇඟුළුම් ආයතනයේ අධ්‍යක්ෂවරයා මුණ ගැහිලා ඉරේෂාගෙ සැබෑ තත්වය ඔහුට පැහැදිලි කරලා  ආයතනයේ කුමන හෝ රැකියාවක් ඉරේෂාට ලබා දෙන්නැයි ඉල්ලලා තියෙන්නෙ ඉරේෂාගෙ සියුමැළි බලාපොරොත්තු තාත්තා කෙනෙක් විදියට ඉරේෂාගෙ තාත්තටත් දැනුන නිසාම වෙන්න ඇති. කරුණාවන්ත අධ්‍යක්ෂවරයා ඉරේෂාට රැකියාවක් ලබා දෙන්නට පොරොන්දු වෙලා..එතැන් පටන් ඉරේෂාට ඒ ආයතනයේ ඇසුරුම් අංශයේ ස්ථීර සේවිකාවක් විදියට රැකියාවක් ලැබිලා.. ඉරේෂාගෙ සියුමැලි හිතට මොන තරම් සතුටක් දැනෙන්න ඇතිද....

උදේම ඉරේෂාව බයිසිකලයේ නග්ගවාගෙන ඇඟුළුම් ආයතනය දක්වා ගෙනත් ඇරලීමත්...හවසට ආයෙමත් කැඳවාගෙන යෑමත් කරලා තියෙන්නේ ඉරේෂාගේ තාත්තා විසින්මයි. ඇඟුළුම් ආයතනයේ යෙහෙළියන් ඇසුර නිසාම ඉරේෂා යම්තාක් දුරට සමාජ ගත වෙන්නට පටන් අරන් තියෙන්නෙ ඒ අතරතුරේදීයි... තමා විසින් සොයා ගන්නා මුදල් අරපිරිමැස්මෙන් ඉතිරි කරගෙන ඉරේෂාගේ සියුමැලි හීනවල තිබුන මුදු කීපයක්...කුඩා රන් මාලයක්..බ්‍රේස්ලට් එකක්, ජංගම දුරකථනයක්…වගේ දේවල් අරගෙන තියෙන්නෙ හරිම ආශාවෙන්... කරේ දිලිහෙන කුඩා රන් මාලය නිතර දෙවේලේ කණ්නාඩියෙන් බලන්නත් ඈ පුරුදු වෙලා..තමන්ගේ රස්සාවෙන් හොයා ගත් මුදලින් ගත්ත ඒ දේවල් ඉරේෂාට මොන තරමක් වටින්නට ඇතිද...

තමාටම කියලා බයිසිකලයක් ගන්නත් ඉරේෂා සමත් වෙලා. තාත්තත් එක්ක පාරේ යද්දී හීන් සීරුවේ පාරේ වම් පැත්තෙන් යන්න ඉරේෂාගෙ තාත්තා කියලා දිලා තිබුන හන්දම තමාටම කියලා බයිසිකලය ගත්තට පස්සේ ඉරේෂා රැකියා ස්ථානයට යන්නෙ තනිවම.. හවස් වරුවේ ඉරේෂාගේ තාත්තා සුපුරුදු විදියට එනවා... ඒත් උදේට තනියම බයිසිකලයේ යන එක වැරැද්දක් වෙලා තිබුනා...කවුරුවත්ම දන්නෙ නැතුව..

මේ සිදුවීම සිදු උනේ හරියටම මාස හතරකට කලින් ඉරිදා දවසක...එදා ඉරේෂාටත් නිවාඩු. දහවල් ආහාරයෙන් පස්සෙ ඉරේෂාගෙ අම්මයි..තාත්තයි ඩිංගක් නිදාගෙන ඉන්නා අතරේ ඉරේෂාට දුරකථන ඇමතුමක් ලැබිලා.ඈ දන්නා කියන අයෙකුගෙන්. ගෙදර කාටවත්ම නොකිය එම පුද්ගලයා සඳහන් කරපු ස්ථානයට ඉරේෂා ගිහින්... එතැනට ඉරේෂලාගෙ ගෙදර ඉඳන් කි.මීටර් එක හමාරක් විතර ඇති. ඒක විශාල පොල් වත්තක්... පාර දෙපැත්තෙම අක්කර ගනනාවක් පුරා තියෙන පොල් වත්ත හින්දම අහල පහල ගෙයක් දොරක්වත් නෑ …සියල්ල සිදුවී ඇත්තේ එතැනදීයි…

" ඉරේෂාව එක පිරිමි ළමයෙක් රවට්ටාගෙන ඉඳලා දුවේ...අපි දැනගෙන හිටියෙත් නෑ... කවදාවත් එහෙම දෙයක් වෙයි කියලා හිතුවෙත් නෑ... පොඩි ළමයෙක් වගේ හැසිරෙන විදියට පිරිමි ළමයෙක්ගෙ හිතක් අපේ ඉරේෂාට යයිද...ඒත් ඒ කොල්ලා ඉරේෂාව රටට්ටගෙන... සැරෙන් සැරේට සල්ලි එහෙම ඉල්ලාගෙන තියෙනවලු..අනේ පුතේ අපි දැනගෙන උන්නෙ නෑනේ....ආයෙම සැරයක් මොබයිල් එකක් අරන් දෙන්න කියලා. ඉරේෂා කියලා තියෙනවා සල්ලි නෑ කියලා. කොල්ලා බල කර කර ඉල්ලලා...ලැබිලා නැති තැන මෙහෙම කරන්න හිතන්න ඇති...."

නොවැඩුන මනසක් තිබුනත්, තරුණ කාලයේදී හිතේ ඇතිවෙන ආදර සිතිවිලි ඉරේෂාගෙ හිතෙත් පහල වෙන්න ඇති... නොවැඩුන ඒ මනස පුරාම ආදර සිතිවිලි ගලා ගන්නට ඇති..ඒ නිසාම ඉරේෂා අර පුද්ගලයාගේ කතා බහට රැවටෙන්නත් ඇති...

ඉරේෂාව මුණ ගැහෙන්නට ඉරේෂාගෙ පෙම්වතා යැයි කියා ගත්තු අර පිරිමි ළමයා ඇවිත් තියෙන්නෙ තනියම නෙමේ. තව පිරිමි දෙන්නෙක් එක්ක ත්‍රී වීල් එකකින්.  අර පාලු පොල් වත්තට ඉරේෂාව එක්ක ගිහින් බලහත්කාරයෙන්ම කරේ තිබ්බ මාල පොටත්...බ්‍රේස්ලට් එකත්...ජංගම දුරකථනයත් උඳුරාගෙන...ඉරේෂාගෙ නොවැඩුන මනස ගැන දන්නා හින්දම..ඒ අධමයා හිතන්න ඇති සන්තකය උඳුරාගෙන ගිහින් පාඩුවේ ඉන්න..

සියළු සන්තකය අරගෙන ගියානම්...නෑ ඒ අධම තිරිසනා එයින් නැවතී නෑ. ඉරේෂාගෙ බයිසිකලයත් උදුරාගෙන ඒ අධමයා එතැනින් ගිහින් තියෙන්නෙ ත්‍රී වීල් එකෙන් ඇවිත් උන්න තමාගේ යහළුවන්ට ඉරේෂාගේ ශරීරයත් බාර දීලා... විශාල පොල් වත්ත මැද්දට ඉරේෂාව ඇදන් ගිය හිතක් පපුවක් නැති ඒ තිරිසනුන් දෙන්නා ඉරේෂාව කීප සැරයක් දූෂණය කරලා... මේ තමාව දූෂණය කරනවා කියන හැඟීම වත් ඉරේෂාට අවබෝධ උනාද මන්දා... වේදනාවට කෑ ගහනවා ඇරෙන්නට කරන්නට දෙයක් තියෙන්න නැතුව ඇති. ආසාවේන් වියරු වැටුන මිනිස්සු දෙන්නෙක් එක්ක ඉරේෂා කොහොම ඔට්ටු වෙන්නද...

ඇති වෙනකල් ඉරේෂාගෙ ඇඟ උඩ දඟලාපු වනචරයෝ දෙන්නා ඉරේෂාව පොල් වත්ත මැද්දෙම දාලා යන්න ගිහින්... තමාට සිද්ධ උනේ මොනවද කියලා සිතිවිල්ලක් ඉරේෂාට තියෙන්නෙ නැතුව ඇති..  ඇයට දැනී තිබුන එක දෙය කායික වේදනාව පමණයි. කලවා දිගේ රුධිරය ගලා යද්දී ඇය අපහසුවෙන් ඇවිදගෙන ඇවිත්...පාර කිට්ටුවට..

පාරේ ගිය කාන්තාවක් ඉරේෂාව දැකලා තියෙන්නෙ මේ අතරයි... කලවා වලින් ලේ ගලන... ඇඳුම් ඉරී ගිය මේ ගැණු ළමයාට කරදරක් බව අර කාන්තාවට වැටහෙන්නට ඇති. ඉක්මනින් ලඟම තිබුන කඩයකට ඉරේෂාව එක්ක ගිහින් වතුර වීදුරුවක් බොන්නට දීලා සිද්ධ උනේ මොනවාද කියලා දැනගන්න උත්සාහ කලත්...පලක් වෙලා නෑ... තමාට සිද්ධ උන දේවල් ඉරේෂාට පැහැදිලි නැතිව ඇති... කායිකව දැනෙන වේදනාව..එක්කම දැනෙන බය හින්දම ඉරේෂා කතා නොකරන්න ඇති...අහම්බෙන් එතැනින් ගිය ඉරේෂාව දන්නා කියන කෙනෙක් අතේ ගෙදර පණිවිඩයක් යවන්න අර පිරිස උත්සුක වෙලා. ඉරේෂාගේ තාත්තා එද්දී සියල්ල සිද්ධ වෙලා ඉවරයි...

ඉක්මනින් ඉරේෂාව රෝහල් ගත කරලා..පොලීසියේ පැමිණිල්ලකුත් එක්කම..පොලීසිය වරදකරුවන්ව අල්ලා ගන්න උත්සාහ කලත් පලක් වෙලා නෑ. ඒ ඉරේෂා කිසිම දෙයක් කියන්නෙ නැති නිසා..අන්තිමේදී පොලීසියට නිර්නාමික දුරකථන ඇමතුමක් ලැබිලා..ඒ ඉරේෂා රැකියාව කරන ආයතනයේ ගැහැණු ළමයෙකුගෙන්...දුරකථන ඇමතුමෙන් ඉරේෂාගෙ වංචාකාර පෙම්වතා ගැන තොරතුරු කීපයක් සඳහන් කරලා තිබුන නිසා ඔහුව අත් අඩංගුවට අරගෙන...එතැනින් ඉරේෂාව දූෂණය කල නරුමයින් දෙන්නවත් අත් අඩංගුවට අරන්... අර ඉරේෂාව රවට්ටපු නරුමයා අඩු වයසින්ම කසාද බැඳපු එකෙක්...

තාමත් නඩුව විභාග වෙනවලු.. ඉරේෂා රැකියාව අත් හැරලා..නමුත් ඒ ඇඟුළුම් ආයතනයේ කරුනාවන්ත අධ්‍යක්ෂවරයා...ඉරේෂාට මාස් පතා වැටුපක් ගෙවනවාලු..ඒ විතරක් නෙමේ...නඩුවේ වියදම් දරන්නෙත් ඔහු විසින්මලු...

දැන් මොන තරම් නඩු කිව්වත් වැඩක් තියේයිද ? අර නරුමයෝ හිරේ විලංගුවේ වැටෙද්දී සියල්ල සිදුවී හමාරයි..තිරිසනුන් රජයන ලෝකයක... තිරිසන් ගති ඇති මිනිසුන් මැද්දේ අහිංසක ඉරේෂාගෙ ඉරණම ඒ විදියට විසඳිලා ගිහින්....

සිද්ධ උන දේට වරද පවරන්නෙ කාටද ? නොවැඩුන මනසක් තිබුන ඉරේෂාව රැකියාවකට යවා ඉරේෂාගේ ආශාව මල්පල ගනවලා දුන්න දෙමාපියන්ටද ?

ඉරේෂාගේ මානසීක මට්ටම කෙසේ වෙතත් සාමාන්‍ය තරුණියකට ඇති වෙන සිතුම් පැතුම් ඉරේෂාට ඇති වීම වරදක්ද ? එම මානසීක මට්ටමේදී ඇය රැකියාවක් කිරීම වරදක්ද  ? ආදරය ඈ තුල ඇති වීම වරදක්ද ?

හ්ම්ම්ම්ම් !

(සත්‍ය කතාවකි)