අඩමාන ජීවිතය...

වැස්ස …. මහා වැස්ස…උළු වහලට වද දෙයි…පුපුරා හැලෙන අකුණක් සිතිවිලි ගාල හොල්ලා දමයි. සසලව සිටින මම තව තවත් සසලව යමි.අකුරු විසිරී ගියේය…වචන කලවම් විය….ලියමින් සිටි දෙය නොව වෙනයමක් ලියැවෙන්නට යන බව මටම හැඟේ...කරන්නට දෙයක් නැත.කලවම් වූ අකුරු වලින් හෝ ලිවිය යුතුය....

හදවතේ අඳුරු අහු මුළු වල කටිගැසී ඇති කේන්තිය , අකුරු වලින් දියකර හරින්නට වැයම් කරමි.නමුදු කේන්තිය පාෂාණිභූත ව ඇති සෙයකි..එය දිනෙන් දින, මොහොතෙන් මොහොත තව තවත් ඝණ වෙමින් පවතියි.එය මා තුලම ගිලාබසී…මමද ඒ සමග ගිලෙමින් සිටිමි....

මට ආලෝක බිඳක් අවැසිය..නමුත් හාත්පස අන්දකාරය මට සමච්ච්ල් කරයි…මම නැගිටින්නට වීරිය දරමි …ජීවිතය මා පෙලයි…පෙරලා ජීවිතය පාගා දමන්නට මට හැකිද? 

ජීවිතය දුකකි..උත්පත්තිය දුකකි..නමුත් මා දැන් ඉපදී අහවරය…එ නිසා කෙසේ හෝ ජීවත් විය යුතුව ඇත..මා තුල ඇත්තේ මරාගෙන මැරෙන අරගලයකි. මම ද ඒ මොහොතට මුහුණ දෙමින් සිටිමි….

හැමදාම එකම හඩින් වේදනාවෙන් කෑ ගසන මහා වැස්සේ මගේ සිහිය මම විකල් කර ගත්තෙමි. පියවි සිහිය දැං මට රැගෙන එන්නේම මාරාන්තික හීන පමණකි…

සමාජීය ඝට්ටනයත්, සංකෝචනයත්, ප්‍රතිරෝධතාත්, තෙහෙට්ටුවට හෙළන කඳුළුත්, විඩාවට නැගෙන සෝ සුසුමුත්, සමනළ කන්ද සේ බර ඇති තනි මගේ සිතින් දරාගෙන ඉවසිමෙන් මෙතෙක් කල් බලා උන්නෙමි..

දරා ගැනිමට නොහැකි බවත්.. එපා විමත් .. මා වෙහෙසයි..අඩපණ කරයි.. අත්හැරීම මෙන්ම බදා වැළද ගැනීමත් මාව තෙහෙටිටු කරමින් හිඳී..

මම පටලැවී සිටිමි…ඒ පටලැවිල්ලේම එරී...මංමුලා වී සිටිමි.අනන්ත සිතිවිලි ගාලක පැටළුම් අතර මට මාවම මහහැරී ඇත.හුදකලාව බරකි...ශුන්‍යත්වය වේදනාවකි....ජිවිතයේ ණය ගෙවන්න වළිකන දහසක් දෙනා අතරට මමද එක්වී හිඳිමි..

ඇත්තටම මම කවුද ?

පිස්සෙක්ද ..? ඔල්මාද කාරයෙක්ද ?

යථාර්තයට බයේ පලා යන්නෙක්ද ?

බොරු තර්ක වලින් යථාර්තය මග හරින්නෙක්ද ?

(සැබෑ මිතුරෙකුගේ අත්දැකීමක් ඇසුරෙනි)