නික්ම යෑම ....

ඉවසයිද මන්දා..මා දුන් රිදුම්

වෙන්වීලා ආදා..වෙනතාක් බලන්

උන්නාට මා රහසේ ..තුරුලක හෙමින්

මට ඉන්න බෑනේ..මතකෙට හොරෙන්

තනියෙන්ම වින්ඳා..දුන් දුක් සුසුම්

තව කඳුළු නෑ මේ..දෙනෙතේ ඉතින්

ගියදාම ඔබ ඔහු හා..ඉඟිල්ලී හොරෙන්

මට මාද නැති උනා..සත්තයි හෙමින්

දයාබර මහේෂි..

අපි එක් වූයේද මැයි මාසයකදීය..වෙන්වූයේද මැයි මසකම වීම පුදුමයට කරුනක් නොවේ යැයි මට සිතේ..අප අතර තිබූ සම්බන්ධතාවය පමනක් පළුදු කර , දැන් ඒ සිදු වීම අතීතයට එකතු වෙමින් පවතී. මා මේ පිළිබඳව කිසිවක් කතා නොකලේ නම් අදටත් අපගේ සම්බන්ධතාවය වඩාත් හොඳින් සුරක්ෂිතව තිබෙනු ඇතැයි ඔබ කියනු නිසැකය. එය සත්‍යකි. එහෙත් එබඳු සම්බන්ධතාවයක් හෝ මිත්‍රත්වයක් මට අවැසි නැති බව මට වැටහී තිබුන නිසාවට මම එවගක් නොතකාම අපේ සම්බන්ධතාවයට තිතක් තැබූවෙමි.

සම්බන්ධතාවයන්හී දිග පළල මෙතරම් කියා ගණනය කල නොහැකි බව දැන උන්නත් , ඔබ සම්බන්ධයෙන් නම් එය සැබෑවක් නොවන බව ඔබ තරම් දන්නා කිසිවෙක් මේ මිහිපිට නොවේ. ඔබේ නිර්ණායකයින්ට අනුව ඔබ සිටියේ අනියම් සම්බන්ධතාවයකට ඔන්න මෙන්න කියාය.නමුත් ඔබේ පැහැදිලි කිරීමට අනුව ඔබට අවැසි නියම සම්බන්ධතාවය එය නොවේ. එහෙත් ඒ අවස්ථාවේ ඔබ වඩාත් ආකර්ෂණය වී ඇති සම්බන්ධතාවය වූයේ එයයි. ඔබ ගැන නිතර සොයා බලන, ජීවිතයේ මිහිරිතම වදන් තෙපලන,නිතර දෙවේලේ දකින , පෙනෙන ඒ අපූර්වතම අරුමැසිය ඔහුය. එය සත්‍යයක් නොවන ඇල්මක් බව ඔබ කියා සිටී. එයින් මිදිය නිහැකි ලෝබකම නිසාත්,උතුරා ගලන යෞවනයේ හැඟීම් සනහාලන සොඳුරුබව නිසාත්, ඔබ සිටියේ වැට උඩය.

ඔහු කරන්නේ වරදක් යැයි ඔබට මට හෝ අන් කවරෙකුටවත් අත දිගු කල නොහැකිය.ඔහු වැරදිබව බව දැන දැනම ඔබේ සොඳුරුතම ආශ්වාදයේ මිහිර විඳිමින් සිටියා පමණි. මා කලේ ඔබ දෙදෙනා අතර තිබූ නොපෙනෙන්නට හෝ දැනුවත්වම දකින්නට අකමැත්තෙන් සිටි සියළු දේ පෙනෙන්නට දොර කවුළු විවර කිරීම පමණි.

ගොළු වෙච්චි තරු දෑසේ..කඳුලැල් උනන්නේ

දරාගන්න බෑනේ..මතකේ විලාපේ...

ආදරේ ඔබෙන් තරම්..ලැබුනේ නෑ කාගෙන්වත්

රැකගන්න බැරි උනේ..සංසාර ආදරේ..

ගියදාම ඔබ ඔහු හා..ඉඟිල්ලී හොරෙන්

මට මාද නැති උනා..සත්තයි හෙමින්…

දැඩි සුළං හා කුණාටු එතැයි සිතමින් දොර කවුළු වසාගෙන ඇතුලත රැඳීමෙන් නිරෝගි හිරු එළිය, සීතලට හමන මද සුළඟ විඳ ගැනීමට ඇති අවකාශය නැතිවීම පමණකි. ජීවිත කාලය පුරාම මුව පොව්වකු සේ ජීවත් වෙනවාට වඩා, සිංහයෙකු ලෙස එක දවසක් ජීවත් වීම වටී. මානසීක වශයෙන් සිරගතවී සිටියදී එහි කිසියම් වින්දනයක් තිබුනත්..විවෘත ලෝකය ඊට වඩා වටී.ඔබ හෝ ඔහු වරදක් කලායැයි මා කියනවා නොවේ.වරදට ඇති ඉඩ කඩ අහුරා ගැනීමේ විවෘත භූමියට පැමිණි වග කීවා පමණි.

දැන් ඔබටත් මට මෙන්ම ඔහුටද වඩාත් විශ්වාසයෙන් බොහෝ දුර යා හැක.එය තේ කෝප්පයේ කිඹුලන් නොදැකීමට අන් අයට මඟ කියනා බැවින් අනපේක්ෂිතව ලද වරප්‍රසාදයක් ලෙස සලකමු. ජීවිතය පුරා මිනිසුන්ට අභියෝගවලට මූණදීමට සිදුවේ.ඉන් පලායෑම නිරර්ථක ක්‍රියාවකි.පරාජයකි..ඔබ දුටුවේ මොහොතක දේ පමණක්ය. " ලිප ගිණි මොළවන තෙක් සැළියෙහි දිය කෙළින කකුළුවා " මෙන් මොහොතක සතුට ලැබුවාය. යමක් සිදුවන්නට පෙර හැලියෙන් පැන ගන්නට මඟක් සිතනවා මිස ලිප ගිණි මෙලවූ පසුව කල හැකි දෙයක් නැත.

මේ පාළු දුක් සිහිනේ..අතරමංවෙලා බොහොසේ

ආයේ ගන්න බෑ ඒ සෙනෙහස ඔබේ...

ජීවිතය වැටුන තරම් ..නැඟිටින්න බෑ ආයේ

මැරි මැරී උපදී මේ සංසාර ආදරේ..

උන්නාට මා රහසේ ..තුරුලක හෙමින්

මට ඉන්න බෑනේ..මතකෙට හොරෙන්...

සැඟවුන ප්‍රේමයක මිහිර ඇත්තේ එය දෙනෙතෙගි සැඟවී ඇති තෙක් පමණක් බව ඔබ කීවා මතකය.මම එයට කොන්දේසී විරහිතව එකඟ වෙමි.එහෙත් ඔබට ඒ දෙනෙත් කියවන්නට හැකි විය යුතුය. එය කල හැක්කේ ඔබ ඉදිරිපිට ඇත්තේ නිරුවත් දෑසක් නම් පමණි. සබදතා පැහැදිලි වන තරමට මානසීක කැළඹීම් අවම වන බව ඔබ නොදැන සිටින්නට ඇත. ප්‍රේමයෙහි සම්බන්ධතා බිඳී ගිය පසු බොහෝදෙනා දරුණු ලෙස කඩා වැටෙන්නෙ එබැවිනි.එය තාවකාලික නමුත් වේදනාව දරුණුය... පසුතැවීම දරුණුය..

යළිදු කිසිදිනක මා ඔබ දෙසට හැරෙන්නෙ නැත. ඔබ මවෙතින් පලාගිහින් හමාරය. පසුතැවීමක් මට නැත. මම ජීවිතය තේරුම් ගත්තෙමි. විඳවමින් සම්බන්ධතා රැක ගන්නවාට වඩා...එයින් මිදීම මට මෙන්ම ඔබටද යහපතක් බව මම තේරුම් ගත්තෙමි. එය සැනසිලිදායකය..

අවසානයේදී මට ඔබට යමක් කියන්නට සිතෙයි...විශ්වාසය තිබිය යුත්තේ ලස්සන වදන් වල නොව හදවත්වලය.. ඔබ නොදැන උන්නේ එයයි. ලස්සන වදන්වලින් ඔබ ආශ්වාදය ලබද්දී ..මම විශ්වාසවන්තව ඔබ දෙස බලා සිටියෙමි.. වැරදුනේ මට නොවේ. ඔබටයි.. තනිවුනේ මා නොවේ ඔබයි. මන්ද ඔහු ඔබ ලඟ රැඳෙන්නෙ නැත..මම ඔබ රඳවාගන්නේද නැත..

අහස්...

බිං අඟලක අයිතිය එක්ක...

මම මගේ ජීවිතයේ ඉහලින්ම තබාගෙන උන්නු ඉලක්කයකට ඊයේ ලඟා උනා. ඒ සතුට නිම් හිම් නෑ. මේ මහපොළොවේ බිං අඟලක්වත් අයිතිව නැතුව උන්න කාලේ දැන් ඉවරයි. මට මගේම කියලා කොටහක් තාවකාලිකව හරි අයිති උනා (තාවකාලිකව කියලා කිව්වේ අපි මැරුනම ඕවා උස්සාගෙන යන්නෙ නැති නිසා )

ඉගෙන ගැනීම ආසාව තදින්ම දැනුන කාලෙක , ඉගෙන ගන්න ඕනෑ මුදල් හදල් අතේ නැතුව උන්න කාලෙක, මට මගේ කියලා අම්මාගෙන ලැබුන ඉඩම් කොටහ විකුනලා දමන්න උනා. ඒ අවස්ථාවේදී ගන්න පූළුවන් හොඳම තීරණයක් හැටියට තිබුනේ ඒක විතරමයි. ඒත් එදා දවසේදී මගේම සහෝදරයා මට කියපු දේ අදටත් මට මතකයි.

" තියෙන ඒවා විකුණලා දාලා මා ලඟ වැටෙන්නද හිතාගෙන ඉන්නේ ?... "

ඔය වචනත් එක්ක මම සෑහෙන කාලයක් ජීවත් උනා.  ඒ ගැන හිත හිතා ජීවත් උනා. එතකොට මට මහගෙදර දැනුනේ පිට තැනක් වගේ. ඒකෙ අයිතිය තිබුනේ මගේ සහෝදරයාට.. එයා ලංකාවේ ඉන්න කාලෙට මම ඒ ගෙදර පැත්ත පලාතේ ගියේ නෑ. වෛරයක් හන්දා වත් එකට එක කරන අදහසිනුත් නෙමේ. ඒත් මොකද්දෝ දෙයක් අර වචනවල මට දැනුන නිසා..

මට තදින්ම ඕනෑකම තිබුනේ ඉඩම් කෑල්ලක් අරගන්න. කොළඹට කිට්ටුව. ඒක හිතන තරම් ලෙහෙසි දෙයක් උනේ නෑ මට. මාසයක් පුරාවට රෑ දවල් මහන්සි වෙලා ගන්න පඩි පතෙන් කරන්න හුඟාක් දේවල් තිබුනා. අම්මගෙ වියදම්, එයාගෙ බෙහෙත් හේත්, ගෙවල් කුලී, බිල් ගෙවීම්, කන බොන වියදම් එක්ක මහා ගාණක් ඉතුරු කරගන්න එක ලේසි දෙයක් නෙමේ. ඒත් උත්සාහයක් තිබුනා.

දන්න කියන හැමෝම කිව්වේ බැංකුවකින් ණයක් අරන් ඉඩමක් ගන්න කියන එක උනත්, මම ඒ ගැන හුඟාක් හිතුවා. මගේ පඩි පතෙන් ණයට කැපුනම ඉඩම විතරක් තියාගෙන මොනවා කරන්නද ?

අවුරුදු කීපයක් සකසුරුවමින් යමක් ඉතිරි කරගන්න මට පුළුවන් උනා. ලෝබකම් කලයුතු තැන් වලදී ලෝබ කම් කලා. අයෝජණයක් කරන්න තරම් දෙයක් තිබුනේ නෑ. සීට්ටු ගැන දන්නා දෙයක් නැති හන්දා සීට්ටුවලට ගියෙත් නෑ. ඒත් හිතවතෙකුගේ උපදෙසක් උඩදී මීට අවුරුදු තුනකට කලින් අතේ ඉතිරි උන මුදලකින් රත්තරන් පවුම් කීපයක් අරගෙන තිබුනා. ඒක හොඳ ආයෝජණයක් කියන එක පැහැදිලි උනේ පහු ගිය අවුරුදු දෙකක කාලයක් ඇතුලත ඉහළටම ගිය රත්තරන් මිළ නිසාමයි. එයින් මට  සැළකිය යුතු වාසියක් ලැබුනා.

ගැහැණුන්ගේ අවශ්‍යතා හරිම සංකීර්ණ උනත් අවස්ථාවේ හැටියට යම් යම් වියදම් මම හිතා මතාම කප්පාදු කර දැම්මා. ඒ නිසාම මගේ ඉලක්කයට යන්නට හැකියාවක් ලැබුනා. අතේ තිබුන මුදල ප්‍රමාණවත් නොවුන හන්දම මගේ දයාබර යෙහෙළියගේ අනුග්‍රහයත් මට ලැබුනා. ණය මුදලක් හැටියට. කිසිදු පොළියක් නැතුව ගෙවා දමන්න පුළුවන් නිසා ඒක මහ පහසුවක්.

ඉඩම ලැබුනේ කඩුවෙල ප්‍රදේශයේ පිට්ටුගල අවටින්.ප්‍රධාණ පාරට මීටර 50 විතර නිසාත්, ඉඩම අවට පරිසරයත්, පදිංචිව ඉන්නා මිනිසුන්ගේ දයාබරබවත් නිසාම දෙවරක් නොසිතාම ඉඩම මිළදී ගන්න හැකි උනා. මහා විශාල ඉඩමක් නෙමේ. පර්චර්ස් 6ක කොටහක්. ඒ ප්‍රමාණය මට හොඳමට ඇති.

ඊයේ ඉඩම මගේ නමට පැවරුණා. ඇත්තටම ඒ වෙලාවේදී දැනුන හැඟීම මොන වගේද කියන්න මට අදහස් එන්නෙ නැති තරම්. ඒ සතුට දිගින් පළලින් විස්තර කරන්නට අපහසුයි.

බැංකු ණයක් අරගෙන මට පුළුවන් හැටියට නිවසක් ඉදිකරන්න බලාපොරොත්තුවක් හිතේ තියෙනවා. මුළින්ම අත්තිවාරම විතරක් දමා එක කාමරයක් , කුස්සියක් , නානකාමරයක් අටවා ගන්නට පුළුවන්නම්... මට ඒ ඇති. අවුරුදු ගාණක් ගෙවල් කුලී ගෙවීමෙන් නිකරුනේ ලොකු මුදලක් නාස්ති වෙන එකේ බාගෙට උනත් අටවා ගත්ත තමන්ගේ තැනක ඉන්න තියෙනවා නම් මොන තරම් හොඳද...

අද වෙද්දී මේ මහ පොළොවේ මටයි කියලා බිං අඟලක් තියෙනවා. කවදා හරි දවසක් පුංචි නිවහනක් ඒ බිමේ හැදේවී...මගේ ඊ ලඟ ඉලක්කය ඒයයි..

*****************************************************************

පලි

පහුගිය දවස්වල බ්ලොග් ලෝකයේ අහපු දැකපු සමහර දේ නිසා ලියන්නත් කියවන්නත් එපා වෙලා කිව්වොත් ඒක හරියටම හරි. මට ලැබුන ඇතැම් කුණු හරුප  කොමෙන්ටු සහ ලිපි එක්ක..හිතට දැනුනේ කළකිරීමක් නෙමේ අප්පිරියාවක්. මේ ලිපි හෝ කොමෙන්ටු දමන්නේ බ්ලොග් ලියන කියවන මෙතනම ඉන්න කොටසක් නේද කියන හැඟීම හිතේ කොනක ඇති උනා. මා ගැන කිසිම දෙයක් නොදැන එක එක්කෙනාට මාව සමාන කරමින් ඇස් වලින් දකින්න අපහසු තිත්ත කුණු හරුප කියන අය තමන්ටම පව් එකතු කර ගන්නවා විතරයි කියලයි මට හිතෙන්නෙ

යාදිසං වපතේ බීජං, තාදිසං හරතෙ ඵලං

              (යම්කිසි බීජයක් වපුරන්නේ නම් , එබඳුම ඵලයක්ම ලබන්නේය )

මෙවන් අය තවදුරටත් අපේ වීරයෝ වේවිද ?

එකෝමත් එක කාලෙක මිනිස්සුන්ගෙ වීරයෝ උනේ නළුවන් සහ නිළියන්..ඉන්දියාවේ නම් ඒක උන්මාදයක්..තවත් ටික කාලයක් යද්දී හුඟක් මිනිස්සුන්ගෙ වීරයෝ උනේ ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයෝ.. ක්‍රිකට් වලට ආස නැති ..ආදරය නැති මිනිස්සු හොයා ගන්නත් බැරි තරම් කාලයකුත් තිබුනා..යන්තම් තේරෙන කාලෙ ඉඳන්ම අපේ ගෙදර වගේම අපේ අහල පහල ගෙවල් වල උන්නු හැමෝටම ක්‍රිකට් " උණ " තිබුනා.මටත් ඒ උණ බෝඋනා... ඒක්‍රිකට් ගැන මෙලෝ දෙයක් දන්නෙ නැති කාලේ.. අඩුම තරමින් ගහන පාරක්වත් දන්නෙ නෑ. රූපවාහිණිය වටේ ඉඳන් අපේ අයියා එක්ක ඉන්න අනෙත් කොළු රෑණ කෑගද්දී...මමත් කෑ ගැහුවා..හුරේ දැම්මා..

ටිකින් ටික ක්‍රිකට්වලට තියෙන ආශාව වැඩි උනා වගේම ක්‍රිකට් ගැන, ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයින් ගැන, හොයන්න තියෙන ආශාවත් වැඩි උනා. මොන ලෝකෙක තියෙන ක්‍රිකට් මැච් එකක් උනත් කර ඇරගෙන බලාගෙන උන්නා.. සනත් ජයසූරිය...මගෙ ක්‍රිකට් ලෝකයේ වීරයා.. සනත් බැට් එකත් උස්සාගෙන පිට්ටනියට එනකොට මගෙ හුස්ම නැවතුනා.. පිච් එක උඩ අතන හද හදා..මෙතන හද හදා...පිත්ත හද හදා සනත් ලැහැස්ති වෙනකොට....ඒ එක මොහොත පපුව බිත්තර දාහක් තම්බන්න පුළුවන් තරම් රත් වෙලා. බත් එක අතේ තියාගෙන..ඇස් දෙක සනත් දිහාට දාගෙන..ඉන්න වෙලාවට පස්ස පැත්ත පුටුවෙන් ටිකක් ඉහළට ඉස්සෙනවත් එක්ක. අම්මා ලඟට ඇවිත් කණ ලඟ කෑ ගහද්දි තමා මතක් වෙන්නෙ බත් කාලා නෑ කියලා. ඒ වෙද්දී බත් එක සීතල වෙලා...ඉඳුල් අත වේලිලා...

ක්‍රිකට් වලට තිබ්බ ආශාව හින්දම බඩගින්නක් තියා නිදිමතකවත් දැනෙන එකක්ද..මහ රෑ ජාමේ ඇස් ලොකු කරගෙන රූපවාහිනි තිරයට ඇස් ඔබාගෙන හුරේ දැම්මේ.ඒ වගේද  මැච් එකක් දිනනකොට දැනෙන සතුට... පැරදුනත් පැරදුනේ " ඇඟට දැනෙන ගේමක් " දීලා.. එහෙව් කාලෙක ක්‍රිකට් වලට ආදරය කරන එක අහන්නත් දෙයක්ද...

96 ලෝක කුසලානය අරන් එද්දී අපි පොඩි උන්. ඒත් " කැප්ටන් කූල් " ගැන තිබුනේ ගෞරවයක්. ඒ නිහතමානි කමට ගෞරවයක්. දවසක් කැප්ටන් කූල් එක්ක කතා කරන්න ආසාවක් හිත ඇතුලේ තිබුනා. ඒ ආශාව ඉටු උනේ සෑහෙන කාලයක් ගියාට පස්සෙ.එතකොට කැප්ටන් කූල් ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවෙන් විශ්‍රාම ගිහින්..  මට මතකයි එදා අපේ ඉස්කෝලෙට ඇවිත් අර්ජුන රණතුංග කියාපු කතාව..

" ක්‍රිකට් කියන්නෙ මහත්වරුන්ගේ ක්‍රීඩාවක්. හැම ක්‍රීඩාවකදීම ක්‍රීඩාවට උචිත සැහැල්ලු ඇඳුමක් ඇන්දත්...ක්‍රිකට්වලට අඳින්නේ කලිසම.ඒ නිසා ක්‍රිකට් වලදී ඒ කලිසමේ නම්බුවත් තියන්න ඕනේ "

************************************************************************

ඒ ඉස්සර...ඉස්සර තමා ක්‍රිකට් " මහත්වරුන්ගේ " ක්‍රීඩාවක් උනේ..අද වෙද්දී ක්‍රිකට් වලට වගේම ක්‍රිකට් ගහන මහත්වරුන්ටත් මහත්මා ගුණය එහෙම පිටින්ම අමතක වෙලා ගිහින්..

ගෞරවයෙන් ක්‍රිකට් ක්‍රීඩා කරපු..ඒ නිසාම පොඩි මිනිස්සුන්ගේ ඉඳන් ධනපති පන්තියේ මිනිස්සුන්ගේත් ගෞරවය දිනා ගත්තු ක්‍රීකඩයෝ මුදල් මතම ඉඳගෙන ක්‍රිකට් ගසන්නට තරම් පෙළබිලා. ඒ විතරක්ද... ලැබෙන මුදල. වැටුප ගැන සෑහීමකට පත් නොවුනොත්.. තරඟ වර්ජනය කරන්නටත් පෙළඹිලා..

එක දිගට විකට් අරන් ලෝක වාර්ථා තියලා අපේ ගෞරවය ඉහලින්ම දිනාගෙන උන්න ක්‍රීඩකයෝ අද ඒ අයට හුරේ දැම්ම අයට කතා කරන්නේ ඉතාම නින්දිතව..

" අපිට පොඩ්ඩක් කතා කරන්න පුළුවන්ද ? ..." 

" ඇයි ? මාව කලින් දැකලා නැද්ද ? නිකම් වැඩක් බලාගෙන යනවා මනුස්සයෝ..."

මේ ඔවුන්ව කරේ තියන් හුරේ දැම්ම මිනිස්සුන්ට දෙන ප්‍රථිචාරයි. මේ මහත්මා ක්‍රීඩාවේ සැබෑ තත්වයයි.

ලසිත් මාලිංග කියන්නෙ ගමෙන් නගරයට ඇවිත්...තමන්ගේ දස්කම් වලින් ලොවක් දිනා ගත්තු ක්‍රීඩකයෙක්. දුප්පතාගෙ ඉඳන් පෝසතාගේ පවා ආදරය දිනා ගත්ත කෙනෙක්. ඒත් ටිකින් ටික ඉහලට එද්දී තමන් ඉහළට ඔසවා තැබූ  ඉණිමඟට පයින් ගැසීම කෙතරම් ශිෂ්ඨදැයි ලසිත්ට දෙවරක්ම හිතන්න සිද්ද වෙනවා. ඔහු වැනි ක්‍රීකඩකයෙක් තමන් ආමඟ අමතක කරන්නේ තමගේ තත්වය රුපියල් මිලියන ගණන්වලට ලංසු තැබෙන බව දන්නා නිසාමද ?

ඔවුන් ක්‍රීඩා කරන්නෙ රට වෙනුවෙන් කියලා හිතාගෙන උන්න කාලය හිතින් මකා දමන්නට කාලය ඇවිත් ඇති බව මගේ හැඟීමයි.. කෙනෙකු ජනප්‍රිය වෙන්නට වෙන්නට ඔහු තුල නිහතමාණිකමත්...මනුස්සකමත් තිබිය යුතුයි. විජය කුමාරතුංග නම අසහාය නළුවාට..එහෙමත් නැත්නම් ඒ පුද්ගලයාට මිනිසුන් තවමත් ආදරය කරන්නෙ ඔහු තුල තිබුන සැබෑ නිහතමානි කමටත් මනුස්සකමටත්ය.

රටේ වග කිව යුත්තන් අයුක්ති අසාධාරණ වෙනකොට... පහලින් සිටින අයත් ඒ තත්වයට පත්වෙන එක පුදුමයකුත් නොවේ ..මනුස්සකමක්..විනයක් නැති මෙවන් ක්‍රීඩකයින් තවදුරටත් අපේ වීරයෝ වේවිද ?

බල්ලනවත් නොකනවායි කියන කාසි නිසාම මිනිසුන් බල්ලන් වීමට වැඩි කාලයක් නොයන බව නම් දැන් සහතිකය.

ප ලි

හිතට දැනුන කලකිරීමෙන් හදිසියේ කුරුටු ගෑ වගයි

දාංගලේ තරමට වින්නැහි...

අපේ අයියට පොඩි කාලෙ තිබුනේ පුදුම දාංගලයක්. අපේ අම්මා කියනවා වගේ " මහ පොළොවෙ නම් උන්නේ නෑ ".. අයියලාගෙ ඉස්කෝලෙන් උනත් වැඩිපුර චෝදනා පත්‍ර ආවේ අපේ අයියට. නරක වැඩ කරලා එහෙම නම් නෙමේ. තිබුන දාංගලේ හින්දමයි..

අම්මගෙ කතාව හරි. අපේ අයිය පොළොවේ ඉන්නවට වඩා පොළොව මට්ටමෙන් උඩ ඉන්න තමයි ඒ කාලේ වැඩි පුර උවමනාව තිබුනේ. ගස් උඩ, මේසේ උඩ, පුටු උඩ, ජනේල වල එල්ලීගෙන, හපොයි එයාට තිබ්බ එහෙමත් ගායක්.

අපේ අම්මා පණ දාගෙන හෝදලා වේලලා..සීරුවට මැදලා අයියට අන්දලා යවන ඇඳුම..ඉස්කෝලෙ ඇරිලා එන වෙලාවට තියෙන්නෙ කළු පාටට..කුණු දූවිලි, මඩ, නාවර වලින් වැහිලා...කහට ගෑවිලා නැති එකම එක ඇඳුමක්වත් එයාට තිබුනෙත් නෑ. ඇයි ඉතින් තියෙන දාංගලේට ඇඳුම්වල කහට නොගාගෙන ඉදීවිද... කජු හැදෙන කාලෙට කජු කිරි වලින් ඇඳුම් විනාසයි..මාදං, බලු දං එහෙම හැදෙන කාලෙට ඇඳුම් දම් පාටයි...අඹ හැදෙන කාලෙටත් ඒ සෙතේම තමා..

මට මතක කාලෙ ඉඳන් එයාගේ ඔළුවේ නොපැලුන තැනක් නෑ. (දැනටත් නළලේ ඒ තුවාල කැළල් එලෙසටම තියෙනවා ) අඩුම තරමින් සති දෙකකට සැරයක්වත් ඔළුව පලා ගන්නවා. තාත්තත් නැති ගෙදර අම්මගෙ මහන්සියෙන්නෙ අපේ බඩ ගින්දර නිවුනේ. කොහෙද අම්මට එක මාසයක් හරියට වැඩට යන්න බැරි වෙනවා. කොයි වෙලාවේ ඉස්කෝලෙන් පණිවිඩයක් ඒවිද හිත හිතාලු අම්මා වැඩ කරන්නේ..එක්කෝ ඉස්කෝලෙ ඩෙස්ක් එකක් උඩට නැගලා වැටිලා ඔළුව පලාගෙන...නැත්තම් ඉන්ටවල් එකේදී එයාගෙ යාළු නඩේ එක්ක දුවලා වැටිලා ගල් ගෙඩියක ඔළුව වද්දගෙන...මොකක්ම හරි එකක් වරදින්නෙම නෑ..

ඔය ඔළුව තුවාල කරගන්න එකත් ගොඩින් බේරගන්න පුළුවන් හැටියට නම් නෙමේ කරගන්නේ. අඩුම තරමින් මැහුම් තුන හතරක්වත් දාන්න වෙනවා. ලේ පෙරාගෙන ඉන්න අයියව අම්මා උස්සාගෙන දුවනවා බේත් සාප්පු ගානේ.. හොඳම වැඩේ කියන්නේ හිරි වට්ටන්නෙවත් නැතුව මැහුම් දානකොටවත් අයියා නෙමේලු එක කඳුලක් වට්ටන්නේ..ගාණක් නැති ගානට දත් මිටි කාගෙන ඉන්නවලු..හැබැයි ඉතින් ගාණට එයාට ලැබෙන්නෙ ගෙදර ආවම තමා.. ඔළුව පැලුන තුවාලය දෙපිටෙන් යන්න අම්මා දෙනවා හොඳ පාරවල් දෙක තුනක්. ඒත් ඉතින් අයියා නෙමේ " හ්ම්ම්ම් " කියන්නේ...රිදෙන්නම ගහලා ඉවර වෙලා අම්මම පැත්තකට වෙලා හූල්ලන්න ගන්නවා. ගහපු දුකට..

අපේ ගෙවල් කිට්ටුව උන්නා ඩිස්පැන්සරියක බෙහෙත් කලවම් කරපු අන්කල් කෙනෙක්. එයාගෙ ගෙදර පොඩි පොඩි තුවාල වලට බෙහෙත් එහෙම දානවා. අයියා ඉතින් ඔළුව පලා නොගත්තත් දණහිසක්, වැලමිටක් හරි තුවාල කර ගන්නෙ නැති දවසක් නෑනේ..හෙමීට දිව්වත්...හයියෙන් දිව්වත්...ඇවිද්දත් , බයිසිකලේ පැද්දත්…තුවාලයක්ම තමා...හි හි හී

අම්මා වැඩ ඇරිලා ගෙදර එන වෙලාවට තමා අපේ ගෙදර යුද්ධ පිටිය වෙන්නේ..ගෙදර ආව ගමන් අම්මට තියෙන පළවෙනි රාජකාරිය තමා අපි දෙන්නව ලිඳ ලඟට ඇදන් ගිහින් ඇඟ සෝදවන එක.. මට නම් ඒක තමා ඒ කාලේ මේ ලෝකේ තිබුන ලොකුම වද හිංසාව.. අර පැත්තට මේ පැත්තට හරව හරවා ඇඟේ හම ගහන තාලෙට කුණු අතුල්ලනවා.. පූස් පැටියා වගේ පාඩුවේ පැත්තකට වෙලා කුණු දූවිලි ගාගන්නෙ නැතුව සෙල්ලම් කරන මගේ ඇඟත් අම්මා අර තරම් රිද්ද රිද්ද කුණු අරින්න හදනවා නම්...අයියා ගැන මොන කතාද...අම්මා අයියව හෝදන්නෙ බැන බැන..දැන් මතක් වෙද්දී හිනාත් යනවා අප්පා...

ලිද ලඟ යුද්දෙන් පස්සෙ අම්මා ඊ ලඟට අයියව ඇදන් යන්නේ අර තුවාලවලට බෙහෙත් දාන ගෙදරට..ඔය ගමනට මාත් ඇදිලා යනවා. ඒ තමා මම ආසම දේ..ඒ අන්කල් අයියව පුටුවක වාඩි කරවලා..තුවාලය තියෙන තැන හොඳට බලනවා. ඊට පස්සේ කතුරක් අරන් පුළුන් කෑල්ලක් ඒකෙ දවටලා...අනිත් අතින් මොනාදෝ බෝතලයක් ගන්නවා. ඒකේ මූඩිය ඇරලා කතුරේ දවටපු පුළුන් කෑල්ල බෝතලේ ඇතුලට දාලා ගන්න දියරකින් තුවාලය පිහ දානවා...ඒ වෙලාවට අයියා ඉන්නේ පුටුවේ නම් නෙමේ..දුවන්න ලැහැස්ති වෙලා.. දැවිල්ලට...මට හරි සතුටුයි ඒක බලාගෙන ඉද්දී...ඊටත් පස්සේ තවත් ගෝස් කෑල්ලක් අරන් ඒකේ දම්පාට බෙහෙතක් දාලා ඒක තුවාලය උඩින් දමලා ඊට උඩින් තවත් ගෝස් කෑල්ලක් තියලා ප්ලාස්ටර් දෙක තුනක් දානවා..ඔන්න බේත් දමලා ඉවරයි..

ඔය බෙහෙත් ටික කකුලේ තියෙන්නෙ ගෙදර එනකල් විතරයි. අයියගෙ වැඩේම අර ප්ලාස්ටර් කෑලි ගලවන එකයි..ආයෙම අලවන එකයි.. පහුවදා උදේ වෙද්දී තුවාලෙ විතරයි..බෙහෙත් දාපු ටික නෑ...

අපේ ගේ ඉස්සරහා තිබුනා පේර ගහක්. අයියගෙ වැඩේම ඔය පේර ගහේ තියෙන අතුවල එල්ලෙන එක. ඒක හරි භයානය වැඩක්. මොකද පේර ගහ කිට්ටුවම මහා විසාලෙට තිබ්බ තේක්ක ගහකින් මතුවෙලා එළියට ආපු මුල් වගයකුත් තිබුනා.අයියට ඒවල වගක් නෑ. එයා එල්ලෙනවා පේර අතුවල.. ටාසන් වැලේ එල්ලෙනවා වගේ...දවසක් අයියගෙ සෙල්ලම ලෙල්ලම උනා. මම බලාගෙන ඉද්දිම මෙන්න මෙයාව වැටුනා පේර අත්තත් කඩාගෙන... අයියෝ මට ගිය හිනාව ( නරක නංගෙක් තමා ඉතින් අයියා වැටුනම හිනා වෙන්නේ .. :) ඒත් ඉතින් මෙයාගේ වැඩවලට හිනා යන්නෙ නැද්ද... J

අයියා ගහෙන්වැටුනා වැටුනාමයි කිසිම හැලහොල්මනක් නෑ. මම හිතුවේ වැටුන ලැජ්ජාවට එයා එහෙම ඇති කියලා. මට තේරෙන මඟුලක් තියෙනවයෑ..විනාඩි පහ දහයක් ගියත් මෙයා සද්ද නැති නිසා මම ලඟට ගියා..

 " අයියේ නැගිටිනවකො.." කිව්වත් ම්හ්හු..සද්දයක්වත් නෑ. හරිනේ..අයියා මැරිලා තමා.. එතකොටනම් මම බය උනා හොඳටෝම.. වැටෙන් පැනලා දිව්වා අපේ පොඩි මාමලාගෙ ගෙදරට..ගිහින් කිව්වා විස්තරේ නැන්දට. ඇයි ඉතින් අම්මත් ගෙදර නෑනේ..නැන්දා දුවලා ඇවිත් බලද්දී අයියට සිහිය නෑලූ.. හප්පේ...ඉස්පිරිතාලේ අරන් ගියාට පස්සෙ තමා විස්තරේ දන්නෙ..අයියගෙ අත වැලමිට ලඟින් කැඩිලලු වැටුන පාරට..ඔන්න එයාට ඉස්පිරිතාලෙත් ඉන්න උනා ඒ වැඩෙන්.

මාස ගානක් ගිහින් අත සනීප උනා කියමුකෝ..ඒත් නැවතුනේ නෑ එයාගෙ දැඟලිල්ල.ගෙවල් කිට්ටුව උන්න අයියගෙ යාලුවෙක්ගෙ ගෙදර තිබුන මාදං ගහකට නැගලා අයියයි යාලුවයි දෙන්නම.. යාලුවගෙ කෙසේ වෙතත් අපේ අයියගෙ දාංගලේ අපි දන්නවනේ..ඔන්න එදත් මෙයා ගහෙන් කරණමක් ගහලා අත කඩාගෙන.. ඒ පාර ඔළුව පලාගන්න එක නැවතිලා අත් කඩා ගන්න ගත්තෙ ඔතැනින් පස්සෙ තමා..… J

ඒ පාර අත කඩාගෙන තිබුනෙත් වැලමිට ලඟින්ම තමා. කලින් කඩා ගත්ත අතේ නම් නෙමේද කොහෙද..අපේ අම්මට කවුද කියලා සිංහල බෙහෙත් කරන්න කියලා. අම්මත් අයියව උස්සාගෙන දුවලා තිබුනා වෙදෙක් ලඟට. ගිහින් ඔන්න අතට පත්තු බැදලා ගෙදර එවලා තිබුනා. එහෙම කියලා අපේ අම්මට ගෙදරටම වෙලා ඉන්නත් බෑනේ..අම්මා උදේට අයියගෙ අතට සාත්තු කරලා, මැල්ලුම් පත්තු බැදලා ගෙදරින් යනවා වැඩට..අයියා ඒ විදියට අත තියාගෙන ඉන්නෙ පැයයි නැත්තම් දෙකයි. එනවා මා ලඟට...

" නංගියා මේක ගලවන්න. දැන් ඇති .."

එහෙම කියද්දී මම දන්න මඟුලක් තියෙනවයෑ. මම පොඩි එකීනේ..අර පත්තු ටික ගලවගන්න අයියට උදව් කරනවා.. බෙහෙත් පත්තු ගලවාගෙන අමාරුවෙන් අත තියාගෙන ඉන්නවා අම්මා හවස ගෙදර එන වෙලාව කිට්ටු වෙනකල්. ඊට පස්සේ ආයෙම මා ලඟ.

" නංගියා...දැන් මේක බඳිමු..."

මාත් ඉතින් දන්න හැටියට අර පත්තු ටික අත වටේ තියලා ඔතනවා රෙදි පටි වලින්. ටික කාලයක් යද්දී තමා වැඩේ තේරුනේ..අර පත්තු ටික බැන්දම අයියට අත රිදෙන්න ගන්නවනේ..මෙයා ඒක ගලවලා අම්මා එන්න කලින් තිබ්බ වගේ ඔතා ගන්නවා..අම්මව එහෙම රවටලා එයාගෙ අතම තමා වනසගෙන තිබුනේ..අත කැඩිච්ච තැනින් හයිවෙලාලු. අයියගෙ අත නමන්න බැරි උනා අන්තීමෙදී.. (පස්සෙ කාලෙක ඒ අත ආයෙම කඩලා ප්ලාස්ටර් දාලා හැදුවද කොහෙද )

එතැනින් නැවතුනෙත් නෑ මගෙ හිතේ..තව කීප සැරයක් අත පය කඩා ගත්තා..ටිකක් ලොකු උනාට පස්සෙ ( අවු: 15-16 විතර ) තමා ඔය දැඟලිල්ල ටිකක් හරි නැවතුනේ. මොන දේක සීමාවක් තිබුනත්...අපේ අයියට නම් ඒ සීමාව ගෑවිලාවත් තිබුනේ නැද්ද කොහෙද..කොල්ලෝ කොහොමත් පොඩි කාලෙදී දඟයි තමා..නාහෙට අහන්නෙත් නෑ තමා..ඒත් මෙච්චර හරියක්.... මෙච්චර අත පය කඩා ගත්තු, ඔළුව පලා ගත්තු කෙනෙක් තවත් නැතුව ඇති..

දැන් නම් ඉතින් සාන්ත දාන්ත තීන්ත කූඩු වගේ. කොච්චර නාහෙට අහන්නැති එකෙක්ව හරි බැන්දට පස්සෙ බිරින්ඳෑ හදා ගන්නවලුනේ....අපේ  අයියටත් එහෙම උනාද කොහෙද..... J

 පින්තූර හොයා ගත්තෙ ගූගල් දෙයියගෙන් තමා