පුංචිම කාලෙදි කවුරු හරි මගෙන් ඇහුවොත් ...
" ලොකු උනාම කවුරු වෙන්නද කැමති ?.." කියලා … මං එකපාරටම කියන්නෙ
" මට ඕනේ අම්මා කෙනෙක් වෙන්න " කියලයි. ඒ කාලෙදි මගේ පුංචි ලෝකයේ වීරයා උනේ මගේ අම්මා...උදේ පාන්දර නැඟිටලා කුස්සියේ දුම් කකා හීනි රැලි තියෙන මල් වගේ ඉදි ආප්ප අම්මගෙ අතින් හැදෙන කොට ඒ දිහා මම බලාගෙන උන්නේ පුදුම ආසාවකින්.
" ලොකු උනාම මාත් හදනවා "
මහා උජාරුවෙන් එහෙම කියද්දී අම්මා හීනියට හිනා වෙනවා. සුවඳ ගගහා පහේ බැදලා අරන් රසට රසේ බත් මාලු අම්මා උයද්දී...මගේ අම්මා තරම් රසට උයන කෙනෙක් මේ ලෝකෙම නැතුව ඇති කියලා මට හිතුනා. පොරවකුත් උස්සාගෙන තඩි කොටයකට දෙකට පැලෙන්න ගහලා දර වලට කෑලි කරද්දී..අම්මගෙ හයි හත්තිය ගැන මට පුදුමත් හිතුනා.. තාත්තෙක් නැති ගෙදර අම්මා පිරිමියෙක් වගේ ඔට්ටුවෙනවා මම දැක්කා. මට ඕනෙ උනේ ඉක්මනින් ලොකු වෙලා අම්ම කෙනෙක් වෙන්න. අම්මා වගේම මල් මල් ඉදි ආප්ප වට්ටි පිරෙන්න හදන්න..සුවඳ හතර වටේටම දැනෙන්න රසම රස කෑම උයන්න...පොරවක් අරන් දර කොට එක්ක ඔට්ටු වෙන්න.... ඒ මම පුංචිම කාලේ මට හිතුන හැටි......
ඉස්කෝලේ යන්න පටන් ගත්තට පස්සේ එක වසරේ උන්න
"රේණුකා ටීච " අඳින පාට පාට මල් වැටිච්ච ලස්සන ලස්සන සාරි වලට මම පුදුම විදියට ආස කලා.උදේම ඉස්කෝලෙට ඇවිත් අරලියා ගස් ලඟ තියෙන කම්බි වැටේ එල්ලීගෙන ඈත පාර දිහා ඇස්පිල්ලන් ගහන්නෙවත් නැතුවම බලාගෙන ඉන්නවා. රේණුකා ටීච එනකල්. එක එක දවසට එක එක පාට සාරි....ලස්සනේ බෑ. සාරිය ඇඳන් අඩිය උසට තියෙන සපත්තු දාගෙන...හෑන්ඩ් බෑග් එකක් කරේ එල්ලගෙන..තාලෙට... පැද්දී පැද්දී ඈතින් ඇවිදගෙන එන රේණුකා ටීච දැක්කම ආසාවේ බෑ....
රේණුකා ටීච ටිකින් ටික මගේ ලෝකයේ වීරයා උනා. පංතිය දෙක වෙන්න කෑ ගහන ළමයි රොත්තම රේණුකා ටීචගෙ එක අණ කිරීමකින් නිශ්ශබ්ද වෙන්නේ මීයෝ ටික වගේ ...ඇතෙක් මෙල්ල කරන්න තියාගෙන ඉන්න හෙණ්ඩුව වගේ මේසේ කෙළවරක මහ උජාරුවෙන් තියාගෙන ඉන්න වේවැලත්...ඊට එහා පැත්තෙන් තියෙන නම් ලකුණු කරන පොතත් මැද්දෙන් මේසෙට ළංවෙලා තියෙන ගුරු පුටුවේ වාඩි වෙලා රතු පාට පෑනෙන් ලමයින්ගේ පොත්වල හරි වැරදි ලකුණු කරන රේණුකා ටීච දිහා බලාගෙන මම මෙහෙම හිතුවා...
" කවදා හරි ලොකුවෙලා මම ටීච කෙනෙක් වෙනවා..."
රේණුකා ටීච ලඟින් යද්දී හුළඟට පැද්දෙන සාරි පොට හිමීට අල්ලලා බලනවා.. අතට දැනෙන සාරියේ සිණිඳු කම හිතටත් දැනෙනවා...එතකොට ටීච කෙනෙක් වෙන්න තියෙන ආශාව වැඩී. සාරියක් අඳින්න තියෙන ආශාව වැඩී... ඇයි අඩිය උස සපත්තු දාගෙන තාලෙට ඇවිදින්න....
ඉස්කෝලේ ඇරිලා ගෙදර ආවට පස්සේ ගෙදර තියෙන පුටු මේසවලට මමත් ටීච කෙනෙක් තමයි.පේර කෝටුවකුත් අතේ තියාගෙන වැරැද්දක් නැතුවම පුටු මේස ළමයින්ට තල තල උගන්වනවා. රේණුකා ටීචගෙ වගේ සාරියක් නැති උනත්..අම්මගෙ චීත්තයක් අරගෙන ඇඟ වටේ දවටගන්න මට පුළුවන්...මීයෝ වගේ සද්ද නැතුව ඉන්න පුටු මේසවලට මම දන්න හැමදේම උගන්වනවා....හරිම උජාරුවෙන්...
ටිකින් ටික ලොකුවෙලා උසස් පෙළ පන්තියට ආවම විෂයන් තෝර ගන්න බැරුව මං අතරමං උනා මතකයි. එතකොටයි මට මතක් උනේ මම දැන් ලොකුයිනේ කියලා. පුංචිම කාලෙදි දැක්ක
"අම්මා" කෙනෙක් වෙන හීනයටත් වඩා ගැඹුරින් හිතේ තිබ්බ
" ටීච " කෙනෙක් වෙන හීනයවත් හිත කොනකවත් ඉතිරි වෙලා තිබ්බේ නෑ. ඒ වෙද්දී තෝර ගන්න ඕන විෂයන් ඉලක්ක උනේ කවදා හරි දවසක කරන්න බලාපොරොත්තු වෙන රස්සාව දිහාට...ඒ රස්සාව වැඩිපුර පඩියක් ලැබෙන ඉල්ලුම වැඩියෙන් තියෙන රස්සාවක් වෙන්නත් ඕනෙනෙ...
" උඹ මැත්ස් කරපං...ඊට පස්සේ කම්පියුටර් සයන්ස් කරපං "
කියලා මාව මේ පැත්තට තල්ලු කලේ මගේ මැංගෝ ෆ්රෙඩා වගේ උන්න අයෝමි...අයෝමි පෙන්නාපු පාර දිගේ මාත් ආවා...මෙතැනටම...
මගේ අම්මා නම් කියන්නෙ කෙල්ලෙකුට කරන්න හොඳම රස්සාව ගුරුකම කියලා. වෙන්නැති... උදේ අටේ ඉඳන් හවස දෙක වෙනකල් විතරනේ වැඩ. හවස් වරුවම ඉතුරුයි. සෙනසුරාදා ..ඉරිදා නිවාඩු...පෝය නිවාඩු වගේම රජයේ හැම නිවාඩුවක්ම ලැබෙනවා විතරක්ද.... අවුරුද්දේ වාර තුනටම ලැබෙන පාසැල් නිවාඩුව...... හොඳයි නේන්නම්...
සමහර දවස්වලට රෑ නමයට අම්මා කතා කරද්දිත් මම ඔෆීසියේ...
" තවත් මොනවා කරනවද ඔෆීස් එකට වෙලා ?..."
" වැඩ අම්මේ..."
" මේ රෑ ජාමයේ .."
" මට තියෙන්නෙ අට පහ කරන ආණ්ඩුවේ රස්සාවක් නෙමේනෙ අම්මේ... ගන්න පඩියට වැඩ කරන්න ඕනේ..."
" පෝයටත් වැඩ...සෙනසුරාදාත් වැඩ....ඔෆීස් එකෙන් ගෙදර ඇවිල්ලත් වැඩ…ඔව්වා කෙල්ලන්ට හොඳ රස්සවල්ද....නිකම් මේ ගුරුපත්වීමක් හදා ගන්නෙ නැතුව දුක් විඳිනවා..."
ඇත්ත....පුංචි කාලේදී හිතුවා වගේ ඉක්මනින් අම්මා කෙනෙක් උනානම්...කුස්සියට වෙලා ඔහේ බත් තම්බ තම්බ ඉන්න තිබුනා...එහෙමත් නැත්තම්..රේණුකා ටීච වගේ ටීච කෙනෙක් උනා නම්.... අවුරුද්දෙ වැඩි හරියක් ගෙදර ඉන්නත් තිබ්බා...ඒත් ඒ හීන දැන් කෝ...
ඉස්සර දැක්ක හීන එක්ක අද දවසෙදී ජිවිත රේස් එක දුවන්න බෑ කියලා මට නම් හොඳටම දැනෙනවා….ඉස්සර සාරි අඳින්න තිබ්බ ආසාව දැන් කෝ ..... ඒ තරම් ආසාවෙන් උන්න සාරිය පටවාගෙන ඉන්න එක දැන් වදයක් වෙලා. අද්දන බස් වලට කොහොම ගොඩ වෙන්නද සාරි පටවාගෙන.. එදා උස අඩි තියෙන සපත්තු දාන්න පෙරේත කමේ උන්න මම..ඒ ගැන අමතකම කරලා දාලා. මගේ උස නිසාම අඩිය දශමයක්වත් නැති සපත්තු දාන්න අරන්... ඉස්සර උයන්න පිහන්න මහා ආශාවෙන් උන්නත්...දැන්....ඔහේ මොනා හරි තම්බාගෙන කනවා මිසක් හරි බරි ගැහිලා උයා පිහා ගන්න කෝ වෙලාවක්...
අම්මා දැක්ක සමාජයට වඩා අද සමාජය ගොඩාක් වෙනස් කියලා අම්මට තේරුම් කරන්න බෑ….ගෙයි මුල්ලේ දුම් කකා බත් තම්බපු කෙල්ලො...නුවණ හැදි මිටේ දිගයි කියලා පැත්තකට කරපු කෙල්ලො... අද වෙද්දී තාක්ෂණයත් එක්කම පිරිමින් එක්ක කරට කර වැඩ කරනවා... මමත් රිංගාගෙන ඉන්නෙ ඒ ගොඩටයි කියලා අම්මට තේරුමක් නෑ… අම්මගෙ දැනීමේ හැටියට තාමත් කෙල්ලෙකුට කරන්න හොඳම රස්සාව ගුරුකම...
එතකොට ….පුංචි කාලේදී දැකපු හීන ටික පැත්තකට දාලා මම තෝරගත්ත රස්සාව කෙල්ලකට සුදුසු නැද්ද ?